Het blog herrijst uit de dood!Na 3 jaar afwezig te zijn ben ik weer terug met mijn blog en mijn website. Nu met een aantal grote veranderingen. Vanaf vandaag ga ik weer regelmatiger posten op mijn blog. Daarentegen zullen de berichten vaak korter zijn dan dat ze eerder waren. Ondanks dat de verhalen die hiervoor gepost zijn, wellicht van een lagere kwaliteit zijn dan de verhalen die ik vanaf nu ga posten. Heb ik besloten deze wel te laten staan in het kader van ontwikkeling. Daarnaast is er één grote andere update!
0 Comments
Wedstrijd verslag Indian Summer UltraNiet zo zeer een wedstrijd verslag, maar een ‘periode’ verslag. Een soort jaarrekening voor mijn sportjaar over het halve boekjaar 20/21. Ik maak dus na een bewogen jaar de balans op. Het vat goed samen hoe ik dit traject ben in gegaan en hoe ik deze periode op persoonlijk- en sportief gebied heb beleefd. Het is 15 maart als ik voor de televisie zit. Niet omdat ik Netflix probeer uit te spelen, maar omdat er een persconferentie wordt uitgezonden. De boodschap is duidelijk: Het (sociale) leven stopt, voorlopig. Voor mij (alweer) een enorme klap op sportief gebied. De lock down is logisch en nodig, maar komt voor mij op een slecht moment. Vanaf augustus 2019 was ik aan het trainen voor het NK in Schoorl. Deze werd helaas afgelast, omdat windkracht 10 te hard was. Helaas, maar jammer. Dan maar een 10km in de buurt, maar nu gooit Corona roet in het eten. VoorbereidingDe 6 weken die kwamen ervaarde ik als enorm zwaar. Mijn werk als docent moest in één keer vanuit huis. Ook afstuderen zou lastig worden, omdat volgens alle begeleiders online lesgeven niet ‘echt’ lesgeven is. De focus kwam dus vooral te liggen op afstuderen. Daarnaast wilde ik lekker blijven trainen. Af en toe met Marko en Jacob wat trailen op verschillende plaatsen. Met z´n drieën zijn we naar verschillende plekken gereisd. Zo hebben wij de tankbanen van Lauwersoog verkend, de Lemele berg en hebben we ten slotte de Veluwe verkend. Dat off-road rennen beviel mij best goed en na een aantal weken hard werken kreeg ik langzaam maar zeker de spreekwoordelijke touwtjes weer in handen. Afstuderen bleek nog mogelijk, zeker nu bleek dat de gemiddelde docent zo weinig verstand had van het digitale domein dat ik persoonlijk verantwoordelijk werd voor het onderwijs in mijn vakgroep. Dat zorgde voor wat mentale vrijheid en het wekelijkse uitje vanuit huis met Jacob en Marko zorgde ervoor dat ik geestelijk alles op een rijtje bleef houden. Toen er weer iets meer kon ging ik weer vooruit kijken. Wat kan wel? Herwin en Jos zouden de ISU 87km lopen. Zelf had ik ooit één keer een ultra gelopen. Een Ultra in Roden van 56km. Bijna ongetraind, maar wel uitgelopen. Toen in een tijd van 6 uur en 13 minuten. Na deze ultra heb ik een maand niet kunnen lopen en heb ik nog maanden last gehad van lichte pijntjes. En daarbij sprak ik de volgende Quote uit: “ik ga nooit meer langer dan een marathon lopen”. Die marathon had ik toen (2016) nog nooit gelopen. Gelukkig heb ik tijdens de Corona Crisis een nieuw woord geleerd: “vooruitschrijdend inzicht”. Zo gezegd zo gedaan en ik begon in mijn hoofd aan een plan te werken. Lianne begon ik langzaam, maar zeker aan het plan bloot te stellen. Gelukkig weet zij al lang dat mijn trein in een ver verleden al ontspoord is. Ik heb toen met loopmaatje Jos contact gehad en de vraag gesteld of iemand klaar te stomen was in circa 6 maanden. Zijn antwoord was toen: “uitlopen in ieder geval wel”. Ik heb toen nog een paar weken met het idee gelopen en toen om een schema gevraagd. Ondertussen had ik op advies van Jos al wat schema’s opgezocht van de 60 van Texel en was ik mij in gaan lezen in de benodigde voeding, gear en kilometers. Er kwam zoals anderen zouden beschrijven een “schema des doods” en er werd met veel verbazing naar gekeken. Zoals Herwin later zou zeggen: “of je gaat kapot of je wordt heel goed”. Aan de slagMet plezier ben ik toen vervolgens gaan trainen. Aan het begin vielen de kilometers en de trainingen nog mee, maar elke week kwamen er kilometers bij. In plaats van langzamer te worden, merkte ik dat ik sterker en sterker werd en daarmee sneller. Mentaal keek ik op dat moment enorm op naar de duurlopen die langer dan 3 uur zouden duren. Het is op dat moment eind mei. En na de slechte maanden maart en april ging het goed met mij. Daarnaast kreeg ik te horen dat mijn harde werk zich uitbetaalde. Op 28 mei kreeg ik te horen dat ik ben afgestudeerd. Vanaf toen merkte ik ook dat er meer ontspanning in mijn lichaam zat. De loopjes voelden meer ontspannen aan dan voorheen. Even voel je je dan ontstop baar, maar helaas slaat dan het ‘noodlot’ weer toe. Onze reisorganisatie is failliet. De reis naar Nieuw-Zeeland in november zou waarschijnlijk toch niet doorgaan, maar dit is opnieuw een tegenvaller. Ik weet mijzelf te overtuigen dat dit ook wel goed komt. We zien het wel. En we gaan door met trainen. Eind mei besluiten Lianne en ik wel om een weekend weg te gaan in de zomervakantie. Nou ja.. Ik besluit de Trail Des Fantomes te gaan lopen in de Ardennen en Lianne komt tot de mooie conclusie dat we dan ook wel een paar dagen die kant op kunnen! Ik heb helemaal niks te klagen met Lianne 😉. Ondanks de lange trainingen kon ik gewoon de intervallen op de baan aan en had ik het idee sneller te zijn dan ik ooit ben geweest. De tegenstelling tot april kon niet groter zijn. In de zomer liep ik vervolgens de Trail des Fantomes en de RfR 43km. Beide liepen heerlijk. Dan wordt het september. De trainingsweken zijn nu maximaal en ik begin met mijn nieuwe baan in Emmen. Op sommige dagen train ik drie keer per dag en in het weekend een duurloop van ongeveer 5 uur. Het is zwaar, maar helemaal de moeite waard. In deze weken loop ik in totaal 9 marathons. Tot nu toe heb ik samen met deze 9 marathons er 10 gelopen… De weken kruipen voorbij net als de trainingen en ook de besmettingen lopen langzaam maar zeker uit de hand. De pessimist/realist in mij ziet de bui al hangen, maar wil er niet in geloven. Eind september ben ik het idee dat de wedstrijd door gaat wel kwijt. In mijn hoofd houdt ik de gedachte dat als er iets door gaat dat het deze wedstrijd is. Toch merk ik dat het plezier in het lopen langzaam maar zeker minder wordt. Het zal toch niet.. Dan wordt het herfstvakantie en staat de persconferentie gepland. De eerste 5 dagen van de vakantie kan ik niet slapen en ben ik niet vooruit te branden. Ik moet duidelijkheid hebben. Ik weet ook gewoon niet hoe ik na al deze maanden met een tegenslag om zou gaan en was niet van plan de wedstrijd dan nog te gaan doen. De persconferentie komt en het onvermijdelijke wordt aangegeven. Er is nog een beetje hoop, omdat het evenement officieel een doorstroomlocatie is. Woensdagmiddag wordt de knoop doorgehakt. Geen wedstrijd. Ik schiet even in die depressieve modus van maart. Wat een onvoorstelbaar kut jaar denk ik bij mijzelf. Soms moet je het iemand dan ook even gunnen om een kutdag te hebben i.p.v. direct aan te geven: “gelukkig ben je gezond en lig je niet met Corona op de IC”. Deze woensdag neem ik even een baaldag. Ik ben enorm teleurgesteld. En heb een aantal keer flink met deuren gesmeten. Lianne is iets emotioneler dan ik. Dat is het mooie aan haar, ze leeft volledig mee in mijn sport, misschien wel meer dan ik! Na een paar uur stevig balen herpak ik mijzelf. Hier naar toe trainen had als doel mentaal sterker te worden en daar horen tegenslagen ook bij. Ik heb vervolgens direct Jos en Herwin geappt. Ik ga samen met jullie die kant op, dan maar solo lopen. Lianne gaat mij op WP2 (38km) en WP3(57km) helpen. Dan krijg ik wat goed nieuws. De loop wordt virtueel er wordt een klassement opgemaakt en je medaille wordt nagestuurd. Beter dan niks. Alles was al voorbereid dus er hoeft niet zoveel meer te gebeuren. Het plan was als volgt: zo veel mogelijk mee en op 38km twee softflasks vervangen. Daarna voor de zekerheid op 57km de mogelijkheid om eten en drinken aan te vullen en dan door. De wedstrijdOp vrijdag lig ik om 17.00 op bed. Slapen tot 20.00 en dan vanaf 23.00 weer slapen. Zo gezegd zo gedaan en om 3.30 gaat de wekker. Klaar maken en nog even een paar pannenkoeken eten. Om 4.50 stap ik samen met Lianne in de auto. We pikken eerst Herwin op. Daar brand het licht ook al en na een korte stop rijden we met z’n drieën door naar Jos. Iedereen is er klaar voor en met z’n 4en karren we met 130 naar Rolde, zo vroeg is het… Aangekomen in Rolde zien we dat wij niet als enigen bedacht hadden om gewoon te gaan lopen. We maken ons klaar en installeren alles wat we onderweg nodig hebben. Even een foto met z’n drieën en dan gaan we. Onder een klein applaus van de support die ook al aanwezig is. Direct loop ik in m’n eentje. De eerste 4km is recht toe recht aan en kan ik lekker genieten. Tot mijn verbazing komt na 2km een loper naast mij lopen. Een ultra loper uit Eindhoven die de 120km loopt. Samen lopen we op totdat we misschien een viaduct moeten oversteken. Achteraf een voorbode van wat komen gaat. Ik zeg dat we moeten oversteken en ik gok goed. We lopen het bos in en lopen direct verkeerd. De gpx zet ons regelmatig op een verkeerd spoor. Elke keer als wij weglopen verliezen we alle tijd met verkeerd lopen. Zo lopen we na 8km nog steeds met de groep van Jos, Herwin en een ander klein clubje lopers. Ik raak een klein beetje gefrustreerd door de onnodige verspilling van energie, maar Herwin stopt een hart onder de riem! “Rustig blijven” hoor ik achter mij. Samen met Waldo, de loper die eerder bij mij kwam lopen, kunnen we lekker doorlopen tot aan het Nije Hemelriek. Hier lopen we weer verkeerd, waardoor we weer een paar minuten rondjes aan het lopen zijn… zucht, maar ik ga er dankzij de woorden van Herwin goed mee om. We lopen nog een paar km samen, dan loop ik even de bosjes in voor een plaspauze en voordat ik het weet is mijn loopmaatje verkeerd gelopen en ik was niet van plan ‘where is Waldo’ te spelen.. De zon komt ondertussen op en dat zorgt voor prachtige plaatjes. Ik kan ondertussen lekker doorlopen en doordat er iets meer licht is loop ik minder vaak verkeerd. Bij km 23 loop ik toch weer verkeerd nadat ik een hazenpadje mis. Na een paar minuten zoeken vindt ik eindelijk het bedoelde paadje en een medeloper die achterop komt. Een loper die mij kent. Het blijkt Pascal te zijn. Die kende mij via via en had net als mij de trail des fantomes gelopen. We praten een paar km, maar het tempo ligt hem te hoog. We komen zijn vriendin tegen bij zijn eigen gecreëerde verzorgingspost en daar nemen we afscheid van elkaar. 5km lang kan ik redelijk doorlopen door de prachtige akkerlanden van Drenthe. Ik kom in een flow terecht en geniet zolang het nog kan van het lopen en de prachtige natuur. Hiervoor heb ik al die trainingen gedaan en afgezien. Dan komen we bij een meertje waar de gpx weer helemaal in de war raakt. Een paar minuten lang ben ik aan het zoeken naar de goede route en komt Pascal achterop. Samen komen we er uiteindelijk uit en vervolgen we een aantal km de weg. Dan ligt het tempo bij hem toch weer te hoog en gaat hij wat langzamer lopen. Prima. In het vervolg van de loop kom ik op een enkele wandelaar niemand meer tegen. Dat weet ik op dat moment nog niet dus we lopen lekker door. Ik kom bij Lianne aan en vul snel alles aan. Ik krijg de feedback dat het er nog goed uit ziet krijg een kus ter aanmoediging en ga dan weer op pad. De komende 20km wisselt mijn fysieke gesteldheid, maar kom ik goed door. Ik loop een paar keer verkeerd, maar over het algemeen kan ik netjes doorlopen. Op de goede momenten kan ik nog genieten van het lopen, maar weet dat het zware stuk eraan zit te komen. Op de slechte momenten weet ik dat die momenten weer voorbij trekken. Op de momenten dat je er door heen zit helpt het ook dat je muziek op hebt. Nummers als Staying Alive, Highway to hell en another 45 miles zorgen dat ik nog een lach op m’n gezicht kan toveren. Het lukt nog om goed te eten en te drinken, maar ik voel aan dat dit niet lang meer gaat duren. Bij km 57 staat Lianne mij op te wachten. Voor de zekerheid heeft ze 2 softflasks gevuld en liggen er koeken en cola klaar. Ik ben gelukkig voorzien, maar terwijl ik langsloop gooi ik wel mijn hoofdlamp en handschoenen in het krat met voorzieningen. Vanaf daar merk ik dat ik mentaal begin te verliezen van m’n lichaam. Fysiek ben ik nog redelijk in orde, maar mentaal begin ik al het verkeerd lopen te merken. Mijn loopkracht zit hem ook in het feit dat ik door kan lopen, waardoor ik in een flow kom waar ik niet makkelijk uit te halen ben. Helaas merk ik wel dat elke keer als ik verkeerd loop, moet stoppen, en weer teruglopen de problemen groter worden. Eerder merkte ik bij km62 dat ik niet goed meer kan eten. Ik kreeg nog een gelletje binnen, maar ik werd direct misselijk. Even een minuut wandelen en ik kon weer door. Mentaal weet ik ook dat mijn doel buiten bereik is en dat binnen de 8 uur al lastig gaat worden. Ik kan af en toe een lach op m’n gezicht toveren, omdat ik weet dat ik dit kan en dat ik hoe dan ook de 87km uit ga lopen. Dan komt km 69. Ik loop verkeerd over een weiland, waardoor ik even moet wandelen. Ik neem mezelf voor elke 3km dan maar even te wandelen, maar kan mijzelf wijsmaken dat ik dat niet nodig ben en ga weer lopen. Het wordt zwaarder en zwaarder, maar ik kan nog een gelletje weg krijgen. Dan komt het inmiddels befaamde prikkeldraad. The bridgeHet heeft niet zo zeer met een Scandinavische Thriller te maken, waarin er een doorgezaagd lijk gevonden wordt, maar het gaat wel over een brug. Deze mist namelijk op het parkoers waardoor alle lopers het spreekwoordelijke bos in worden gestuurd. Zoekend naar een route loop ik 10 minuten rond over sluizen en ben ik onder prikkeldraad aan het door tijgeren. Na deze tien minuten besluit ik de gok te wagen en gewoon rechtdoor te lopen. Door metershoge brandnetels (mijn lengte helpt hier niet) en stinkende bruine plassen water. Maar nu staat het geluk aan mijn kant en kom ik weer op de officiële weg. Inmiddels kan ik mij best verplaatsen in het gevoel van het doorgezaagde lijk. Ik heb gelukkig geen last van hallucinaties in de laatste 15 kilometer. Fysiek ziet het er allemaal nog wel goed uit, maar het constant jezelf op gang brengen begint zijn tol te eisen. Ik begin de weg ondertussen te kennen. Hier heb ik eerder gelopen. Ik merk dat ik het mentaal niet op kan brengen om te blijven rennen. Ik weet het gevoel 4k doorzetten, maar bij km 11 moet ik even wandelen. Na een minuut weet ik mijzelf weer aan te zetten. Eten lukt al een tijdje niet meer, wat zeker meespeelt. Vanaf km 11 weet ik weer 3,5km te rennen. Bij 7,6 km moet ik weer een minuut pauze nemen. Ondertussen ben ik op het Balloërveld aangekomen. Ik weet al dat 8 uur er niet meer in zit. Nog steeds voelen de benen goed, maar mentaal kan ik het niet opbrengen om in één keer naar de streep te lopen. Na het minuutje pauze bij 7,6km ga ik weer verder. Ik weet dat ik in beweging moet blijven en kan nog een lach opbrengen, omdat ik weet dat ik het ga halen. Ik zie in de verte 3 lopers bij elkaar lopen met een zelfde shirt aan en op het zelfde smalle parcours. Die zullen van een kortere afstand zijn. Bij km4 kom er langs en zeg: “kom op jullie zijn er bijna!”. Ik krijg een bedankje terug, met de vraag hoeveel km ik er op heb zitten. 85 geef ik aan. Ik krijg wat aanmoedigingen terug en loop van ze weg. Een halve km later sta ik weer stil, niet omdat het moet, maar omdat ik de weg weer kwijt ben. De drie lopers sluiten iets later aan en zoeken ook mee naar de route. We vinden de route en de groep is zo vriendelijk mij voor te laten, want ik loop wat sneller. Ik heb mijzelf opgeladen en wil nu in één keer door, maar raak met 2km nog één keer de weg kwijt. In eens moeten we een akkerland oversteken, daar kom ik na ongeveer een minuutje achter. Zodra ik op de ondergrond van de akker sta, komt er geen beweging in. Ik moet met een licht drafje over de moerassige grond, waar ik bijna in wegzak. De route is niet zichtbaar en door een soort vaag grasland loop ik richting de ‘normale’ route. Dan kan ik weer gas geven en ga ik voor het laatste stuk. Ik weet dat ik het gehaald heb en weet dat ik een goed resultaat neer ga zetten. Nog een paar 100 meter lopen, maar in mijn hoofd duurt deze km net zo lang als de eerste marathon van de dag. Ik zie Lianne staan en ik kan nog een keer versnellen. Ze moedigt mij nog een keer aan en eenmaal bij de finish weet ik het. Het zit erop. Ik ben niet kapot en merk eigenlijk dat het harder had gekund. Ik geef Lianne als eerste een kus. Wat heeft zij mij er door heen geholpen vandaag! Ik pak even een jasje en ga eerst even liggen op de grond. Ik krijg direct eten en drinken van Lianne aangereikt. Mijn benen zien eruit alsof ik net in een meterhoge sloot heb gestaan en ik ruik een enorme mestlucht van alles waar ik door heen gelopen ben. Ik ben enorm blij dat ik het voor elkaar gekregen heb. Wat heb ik hier hard voor moeten trainen en wat heb ik vandaag moeten afzien, maar het was het waard. Mijn benen beginnen na 2 minuten te merken dat ze niet meer hoeven en het komende kwartier weet ik ze ook geen comfortabele houding te geven. Liggen, zitten op een steen, Zitten op de grond, Zitten tegen een hekje… Er staat meer support langs de zijkant van andere lopers, maar die zijn er nog niet. Ik informeer na even bij te zijn gekomen naar Herwin en Jos. Die zijn nog niet door het laatste checkpoint gekomen. Dat betekent dat ze meer dan een uur achter lopen. Ik praat vervolgens met de lopers die ik onderweg tegenkwam en die nu finishen. Allemaal komen ze lopen ondanks dat het niet door gaat. Het is wel een gedisciplineerde groep lopers die ultralopers… Daarna bel ik de vrouw van Jos die op km 78 een verzorgingspost heeft opgezet. Er is nog niemand langsgekomen. Lianne en ik besluiten dat wij dan op huis aangaan. Ik kan nog steeds zelfstandig ‘lopen’, en eenmaal in de auto voelen de benen voor het eerst weer goed. Ik oog nog fit aan. Zoals later die week zou blijken ben ik binnen no-time weer aan het lopen! Ik heb hier in ieder geval een enorm snel herstelsysteem aan overgehouden. Thuis aangekomen begint het eetfestijn en begin ik aan de welverdiende rust! ConclusieHet jaar is een soort ultra geweest. Tijdens een ultra voel je je op sommige momenten fantastisch en een paar kilometer verder denk je dat je beter kan stoppen. Van beide momenten weet je dat ze over gaan. En uiteindelijk is het hoe je omgaat met de tegenslagen hoe succesvol je bent en hoe sterk je wordt. Ik heb het gevoel dat ik grote stappen heb gemaakt op persoonlijk- en sportgebied. Het geeft sowieso wel een lekker gevoel dat je van jezelf weet dat je makkelijk 40km loopt alsof het niets is. Ik ga mij waarschijnlijk eerst weer focussen op de korte afstand om mijn snelheid te vergroten, maar ik denk dat ik met het ultralopen wel mijn talent heb gevonden. Er gaan er zeker meer volgen! Voorlopig ga ik mij focussen op een PR marathon. Hopelijk kan dat volgend jaar weer tijdens een wedstrijd 😉
Op zaterdag 18 juli maken Lianne en ik ons klaar om richting La Roche te gaan. Onderweg zullen we nog een keer stoppen zodat ik nog even kort een rondje kan hardlopen. Uiteindelijk maken we in Linden deze stop. Lianne loopt even door de natuur om foto's te maken terwijl ik een halfuurtje losloop. Daarna lunchen we even kort en en rijden we door richting La Roche. Tot aan Maastricht rijden we 100, waarna we in België met 130 lekker door kunnen rijden. Daar vinden wij het eerste obstakel richting de Ardennen: Liége ofwel Luik. Na 2km onoverzichtelijke wegen en vage invoegstroken gaf ik het op om de logica van de wegen te begrijpen. Zo snel mogelijk uit Luik leek ons vooral een goed streven.
Ardennen
Er is een tijd voor Luik en een tijd na Luik. Zodra je Luik uitrijd rijdt je in één keer langs prachtige uitgestrekte bossen. Na 30km over de snelweg zag je waar je ook keek heuvels en bossen (en meer hoogte meters dan je in de hele provincie Groningen gaat vinden). Hierdoor begon ik zin te krijgen in de beproeving die maandag de 20e stond te wachten. Met nog een kwartiertje rijden over rijden we van de snelweg af en komen we op een provinciale weg te rijden. Auto's mogen hier 90 rijden het is dus heel normaal om zwoegende wielrenners tegen te komen die tegen een heuvel opklimmen. In dit gebied zijn er geen fietspaden, maar voor mijn gevoel moet je toch wel een beetje zelfmoordneigingen te hebben om daar te gaan fietsen (Al zou ik het zelf ook doen).
La Roche
Dan komen we na 6 uur reizen aan in La Roche. Ons hotel blijkt bijna in het midden van het kleine dorpje te staan en we hebben een supermarkt om de hoek! We hebben een prima kamer (en de hoteleigenaar had een mobiele koelkast voor ons neergezet, omdat deze niet standaard in de kamer zat. Goed geregeld. Spullen dumpen op de kamer en La Roche verkennen. Aangezien wij beiden nog nooit in deze regio waren geweest hadden we geen idee wat we konden verwachten. Na een uurtje hadden we heel La Roche gezien. Het blijkt dat La Roche vooral een leuke en mooie uitvalsbasis is met meer dan genoeg horeca gelegenheid. Wel hadden we gezien dat er een Feodaal kasteel stond waar je vanuit het centrum kan komen.
Het spook
Het spook. Ik heb nog nooit zoiets moois en tegelijk teleurstellend gezien. Van te voren had ik het met Lianne over show in kwestie. Ik gaf aan hoe ik dacht dat het er uit zou zien. Kort samengevat zei ik dat het waarschijnlijk gewoon een man of een vrouw zou zijn die een laken over zichzelf heen getrokken heeft en heen en weer loopt over de muur van het kasteel. Sindsdien kun je voor 5 euro je toekomst laten voorspellen bij mij aan huis. Let op je kan alleen pinnen! Gelukkig wordt het nog mooier naast dat het gewoon een gast met een laken was leek het ook net of deze beste persoon in z'n vrije tijd kruisen aan het verbranden is. Laat ik het anders verwoorden. De vorm van het spook was niet helemaal goed gekozen en deed denken aan andere bijzondere sektes. 20 minuten van plaatsvervangende schaamte en tranen van het lachen verder zit de show erop en komen we tot de conclusie dat we morgen om 22.00 weer klaar gaan zitten voor dit schouwspel ;) .
Hoogtemeters
Inmiddels is het zondag en is het nog een dag tot de start van de wedstrijd. Omdat we La Roche na een paar uurtjes wel gezien hadden besloten we vandaag op pad te gaan in de omgeving, maar niet voordat we een Corona-proof ontbijt hebben gehad. Bijkomend voordeel: omdat de eigenaar van het hotel niet te veel heen en weer wil wandelen kan je kiezen uit drie opties: 1Liter thee, 1liter warme chocomel of een liter koffie. Lianne kiest de tweede ik ga voor de koffie (en die ben ik in de ochtend nodig). Daarna lopen we met een glimlach de Spar in, omdat deze gewoon Nederlands brood verkoopt en zijn we klaar om op pad te gaan.
We hadden gehoord dat de grotten in de Ardennen prachtig zijn om te zien. Daarom zouden we eerst naar de grotten van Hotton gaan. Dit is een grottenstelsel van 7km lang, waarvan de eerste kilometer geschikt is voor toeristen (onder begeleiding). Je daalt af tot 70 meter diepte en loopt langs fantastische rotsformaties en afgesleten kliffen die tot wel 30 meter hoog waren. Er zat ook nog een verhaal over het ontstaan van de grotten bij, maar daar heb ik minder van mee gekregen dan zou moeten. Na een uur hadden we in ieder geval de eerste hoogtemeters te pakken! Na de grotten zijn we terug gereden naar La Roche. De rest van de dag hebben hebben we ons vermaakt met een dierenpark in de buurt en een potje midgetgolf. Alles om te vergeten dat we morgen aan de bak moeten. We sluiten de dag af met een bakje koolhydraten in de vorm van een pasta carbonara en besluiten om op tijd te gaan slapen.
Etna
Voor dat ik in slaap val lig ik nog te woelen over morgen. Vooral de wedstrijd op de Etna van vorig jaar spookt door m´n hoofd. Toen miste ik een afslag en heb ik een paar uur keihard moeten afzien, omdat ik zonder voorraden kwam te zitten. Was het toen de hitte of mijn voorraden (die veel te klein waren toen) of waren het toch die hoogtemeters.. en toen waren het er maar 1.000. Ik spreek mijzelf nog wat goede moed in en val uiteindelijk in slaap.
Zenuwplasje(s)
Om 7.00 gaat de wekker. Ik eet snel twee pannenkoeken op en maak al mijn spullen gereed. Drinken, gelletjes en even controleren of de gpx inderdaad op mijn horloge staat. Om 8.00 stappen we in de auto richting Maboge. 8km vanaf La Roche. De start is volgens de organisatie bij het enige café in het dorp dus eenmaal aangekomen lopen we naar café den Erpel. Daar staan al een paar lopers klaar. Ook blijkt dat de start iets buiten Maboge ligt. Na het eerste zenuwplasje van de dag loop ik samen met Lianne richting de start. Na ongeveer 800 meter lopen we een stuk bos in en vinden wij de startboog. Ik zet mijn muziek klaar voor onderweg en ben klaar om deze 42km zo snel mogelijk af te leggen. Lianne zal iets later starten op de 13km zodat ze niet te lang hoeft te wachten voordat ik terug ben. Voordat Lianne weg gaat wenst ze mij succes en ik kan er nog een kus voor goed geluk af. Lianne loopt terug naar het dorp en ik maak mij klaar voor het volgende zenuwplasje. Ik zet de muziek aan en doe vervolgens nog maar even een zenuwplasje. Dan ben ik er daadwerkelijk klaar voor. Ik neem wat afstand van de startboog en begin de benen aan te zwengelen. 3..2..1. GO!
Start
De eerste kilometer loopt naar beneden en ik kan lekker ontspannen gas geven. Ik ben mentaal goed en heb zin om vandaag de eerste wedstrijd te lopen sinds de Nacht van Groningen. De omgeving is prachtig en rechts van mij zie ik een vallei terwijl ik links tegen een muur op kijk. De tweede kilometer start direct met een hellinkje van 16%. Ik had besloten om alles boven de 8 a 10% helling was omhoog te hiken. Daar kon ik dus direct mee beginnen. Tijdens het lopen besluit ik dat deze paden eigenlijk nog best mee vallen en dat ik op deze manier lekker in een ritme kan komen. Dan kom ik bij de eerste vertakking van de weg. Direct wordt ik omhoog over een rotsformatie gestuurd. 100 meter verder loop ik links af over een trappen die uit een rots zijn gehakt. Ik bedenk hoe gaaf dit is, maar zie niet dat het gele bordje met het zwarte pijltje de andere kant op staat. Na 100 meter stijgen en dalen over stenen en rotsen krijg ik een melding van mijn horloge.. "VERKEERDE RICHTING". En inderdaad loop ik volgens mijn horloge de verkeerde kant op ik loop terug en zie uiteindelijk de bordjes weer. Ik moet lachen en denk ach heb ik dit ook gehad. Niet veel later heb ik datzelfde gevoel, maar is de glimlach minder. Ik had al gelezen over mensen die hun ribbenkast kneuzen onderweg en mij overkomt bijna hetzelfde Ik kan mijzelf opvangen met de palmen van mijn handen. Helaas heeft dat tot gevolg dat de rechterhand volledig onder het bloed zit en dat er een lelijke schaafwond zit. Niet aan denken en door is mijn gedachte. Ik kan vervolgens nog een paar 100 meter lekker doorlopen totdat ik in één keer vastgenageld aan de grond sta.
Hellingen?
Ik had van te voren het parcours en het hoogteprofiel van de wedstrijd even bekeken. Aangezien alle afstanden op de zelfde schaal afgebeeld werden leek het net alsof er vijf bergen voorbij zouden komen waarbij je klimgereedschap nodig had.
Dit bleek een correcte weergave van de werkelijkheid. Mijn wedstrijdplan had wat aanpassingen nodig. Na 3km kwam ik de eerste afdaling tegen. Hier had ik inderdaad veel tijd goed kunnen maken. De prijs die je daar voor betalen zou was in mijn ogen je leven. Na achteraf wat onderzoek te doen was de eerste helling tussen de 37% en 45%. Mijn dalingstechniek was als volgt: Je zoekt een boom op de helling. Je rent/valt/springt naar de boom en vangt jezelf op. Herhaal dit tot je beneden bent. Na de eerste helling was ik blij dat ik weer vlakke grond onder mijn voeten had, maar bedacht mijzelf ook hoe gaaf het is om dit te doen. Daarna kon ik een paar kilometer redelijk steady doorlopen met een relatief vlakke ondergrond. Tot mijn verbazing werd ik net voor het volgende klimmetje ingehaald. Ik was net bezig om verkeerd te lopen over een klein riviertje (waar je naar boven moest in plaats van over te steken), toen een andere loper mij voorbij liep. Na even samen gelopen te hebben geloofde ik het wel. Terwijl ik stevig door liep op de klimmetjes, liep mijn metgezel constant in een flink tempo omhoog. Het resultaat was dat ik in de afdaling er weer bij kwam en zo herhaalde zich dat een aantal klimmetjes. Uiteindelijk raken we aan de praat en is het even aftasten wat de plannen zijn van mijn loopmaatje. We hadden allebei het plan om rond de 4 uur te lopen. Hij vertelde dat zijn PR op de marathon 2.46 was, waardoor ik vermoedde dat we redelijk gelijkwaardig aan elkaar waren. Vervolgens dalen een paar 100 meter hard af voordat we weer omhoog lopen. Dit is het punt waar de 13km een andere kant op gaat dus even goed opletten. Daarna zie ik mijn doelwit vaak voor mij lopen, maar loopt deze op de helling steeds verder bij mij weg.
Breken
In de daling kom ik weer in de buurt van mijn rivaal. Dan lopen we twee andere deelnemers voorbij en komt mijn metgezel even met mij praten. Schijnbaar waren deze lopers net voor hem gestart en waren ze dus aan het afsnijden (of verkeerd gelopen). Mijn rivaal zegt: "volgens mij spelen ze vals". Waarop ik antwoordde: "als je ze nu al weer inhaalt als ze valsspelen, hoef je je niet druk te maken". Daarop liep hij weer bij mij weg. Dit keer niet voor lang. Ongeveer bij km 16 lopen we steil omhoog en begint mijn bullseye ook te wandelen. Ik wandel stevig door en op het moment dat ik hem voorbij loop hoor ik het geluid van een brekende tak. Het blijkt mijn loopmaatje te zijn die mentaal breekt. In een paar 100 meter loop ik hem al op een flinke achterstand. Boven aangekomen zie ik hem al niet meer en in de kilometers die kwamen raakte hij steeds verder achterop. Weg was mijn doelwit. En op wat kampeerders na liep ik weer volledig solo. Ondertussen geniet ik van prachtige afdalingen door weiden en bossen.Bij km 21 loop ik nog een stukje verkeerd. Mijn horloge geeft aan dat ik over de bergkam rechts van mij moet lopen, waardoor ik ga twijfelen en terugloop tot ik een geel bordje van de organisatie zie die mij terugstuurt, omdat ik toch goed gelopen was. De kilometers die volgen zijn zwaar en duren lang. Ik weet dat er bij km 31 een waterpost is en kijk met smacht uit naar dat moment.
Touwen
Ik was ze al eerder tegen gekomen, maar hier beginnen de klimmetjes echt stijl te worden. Met touwen omhoog om vervolgens boom knuffelend naar beneden te gaan. Ik kom op een mountainbike afdaling, waar ik alleen af zou gaan met een fiets als ik een doodswens had. Op dat moment zie ik twee mountainbikers een paar meter onder mij op de afdaling afkomen die een hartaanval krijgen en zich van de fiets laten vallen. Voorzichtig lopend met de fiets proberen ze beneden te komen terwijl ik van boom naar boom spring. Op het laatste stuk heb ik het gevoel dat ik weer onderuit zou gaan, maar mijn benen zijn ook dit jaar door de apk gekomen. Ik kan mijzelf net op tijd afremmen voordat ik tegen een boom aan knal en vervolgens de Ourthe in tuimel. Eenmaal beneden steek ik een brug over en kan ik doorlopen met een glimlach op m'n gezicht. Ik maak mijzelf in ieder geval wijs dat ik sterk ben en dat ik het ga halen. In ieder geval binnen de 5 uur. Dan start er weer een klim en aan mijn kilometerstand te zien zal de waterpost bovenaan zijn. Ik maak mij klaar voor het laatste gedeelte van de parcours en bedenk dat het meeste er al op zit. Met nog een paar 100 meter te gaan vlakt het af en kan ik weer richting de 12km/uur lopen. Iets verder dan gedacht staat de waterpost, maar ik stop niet. Dit is het punt waar de 27km en de 42km samen komen en ik kan beginnen met mensen oppikken Het motiveert ook niet om even een pauze in te lassen om dat het volgende nummer in mijn oren blaast:
Met dit nummer een paar keer op repeat loop ik een aantal deelnemers voorbij. Er zit één loper bij waar ik in de afdaling niet bij kom, maar wanneer het afvlakt loop ik makkelijk naar hem toe. Helaas moet ik dan weer de weg zoeken. Ik vraag mij af of ik inderdaad over rotsen moet klimmen en over boomstammen moet kruipen. Het antwoord is ja, waarop ik mentaal antwoord geef met: "goh wat leuk". Highway to hell stond ook in mijn speellijst, maar die was al voorbijgekomen en achteraf gezien kwam die highway ook pas wat later... Ondertussen doe ik haasje over met de loper die ik heb opgepikt. Op rechte stukken loop ik naar hem toe en zodra er gestegen of gedaald moet worden loopt deze bij mij weg.
Touwen 2.0
Samen lopen we zo een tijdje op totdat we bij wat touwen komen. Het is intussen km 33 of 34 en alle kilometers duren lang, maar dit slaat alles. Een touw dat 6 meter verticaal omhoog gaat. Het andere haasje is al boven tegen de tijd dat ik het touw vast heb. Klimmen maar! Na deze klim nog een keer 100 meter klimmen af en toe met touwen. Daar leun ik tegen een boom aan (om niet de afgrond in te storten) en neem een gelletje en drink wat. Even bij komen. Vervolgens blijkt de klim nog eens 2 kilometer te duren. Daar kom ik niemand meer tegen. Dan gaat het naar beneden en kom ik weer bij het weggelopen haasje. Op het volgende klimmetje ben ik zelfs iets sterker, maar gaat het echt steil omhoog (ondertussen 49%). Ik zie dat er twee lopers van de 27km bijna boven zijn. Toch weet ik ze voor de top in te halen. Op het rechte stuk haal ik ze in, maar omhoog lopen ze mij voorbij (story of my life schijnbaar). Dan komt het afdalen. Het afdalen hier is niks meer en minder dan jezelf afremmen en voorkomen dat je ergens een afgrond in schiet. Als toetje stopt het pad halverwege en hangt er een horizontaal touw voor houvast. Mijn haasje kan schijnbaar goed afdalen, want die pakt het touw en schiet er met een paar bewegingen van af. Ik schuifel een beetje over het touw en zal mijn nieuwe haas niet meer zien, wat kan die retegoed afdalen. Vervolgens krijg ik het zwaar. Ik zit tegen kramp in mijn linker hamstring, maar kan nog goed doorlopen. dan volgt een zigzaggende afdaling waarin ik even kan genieten van de omgeving. Nog even lopen over een prachtig bospad voordat de laatste 5km in gaan. Daar begin ik weer mensen van andere afstanden in te halen en kan ik nog even pushen. Langzaam maar zeker trekken de kilometers voorbij totdat ik in één keer tegen een rots klap bij km 2/3. Gelukkig sneuvelt alleen mijn flask en zit er geen scheur in mijn ribbenkast. Ik merk dat ik fysiek kapotter ben dan mentaal en ga op de automatische piloot door. Nog 2 kilometer geeft het bordje aan. Waardoor ik weet dat er zo een watercrossing aan komt. Niet veel later kom ik bij de Ourthe aan. Waar ik dacht dat ik als een ree even door de rivier heen zou springen was het omgekeerde waar. Ik waad rustig door het water en maak de opgelopen wonden schoon in het heldere water. Aan de andere kant weet ik dat het nog één kilometer is.
Zuurstok
De laatste kilometer bestaat ook uit een aantal touwen waar je nog flink omhoog mag, maar in vergelijking met de eerdere klimmetjes stelt het niet zo veel voor. Volgens mijn horloge is het na de klim nog 300 meter lopen tot de finish, maar ik herken helemaal niks wat op een finish lijkt. Dan zie ik 10 meter boven mij een roze zuurstok staan en even denk ik dat ik aan het hallucineren ben.. Het blijkt Lianne te zijn die in haar roze jasje bij de finish staat te wachten. Ik weet er nog iets van een eindsprint uit te trekken en na 42km kom ik voldaan over de finish.
Bier en teleurstelling
Nadat Lianne mij als een soort verpleegkundige heeft opgeknapt en geholpen heeft mij aan en uit te kleden lopen we richting het café om onze medailles op te halen en wat frisdrank naar binnen te werken. Ik ben nadat ik mijzelf even opgefrist heb al redelijk snel weer herstelt en op wat spierpijn na kan ik genieten van de wedstrijd van zonet. Snel terug naar het hotel even douchen en dan kan het feest echt beginnen. Eten.. eten... en nog meer eten... We hadden bedacht eerst een heerlijk ijsje te gaan halen bij één van de vele ijskramen, waarvan één met kop en schouders er boven uitstak (dacht ik). Op het bord met alle smaken zag ik fantastische dingen: witte chocola, ferrero roché en meer dingen met veel chocola. Na 10 minuten in de rij gewacht te hebben kwamen we aan bij de vitrine. Enorm veel smaken, maar niet de beloofde calorieën. In die vitrine lagen in plaats van witte chocola smaken als meloen en ananas. Enigszins teleurgesteld lopen we door en komen we bij een fantastische patat zaak. Na dit tussendoortje gaan we op zoek naar een echt restaurant waar we gaan zitten voor een lekkere pizza met een lekker blond biertje om het compleet te maken.
Conclusie
Mijn doel in de Ardennen was om te kijken wat ik van het trailen vind en om een mooie prestatie neer te zetten. Die prestatie was 2-ledig. Ten eerste wilde ik rond de de vier uur lopen. Met een tijd van 4.44.52 is die missie niet geslaagd, maar ben ik zeer tevreden met het eindresultaat op dit pittige en technische parcours van de Trail des Fantomes. Mijn tweede missie was het behalen van een top 15 klassering en dat is gelukt. Op de laatste dag waren er nog een paar lopers die een beter tijd neerzetten, waardoor ik een mooie 15e plek noteer in de einduitslag. Missie dus geslaagd! Als conclusie kan ik aangeven dat dit een prachtige ervaring was en dat ik het lange-afstandsslopen leuk vind en tot op heden goed kan verteren.
PS;TDF 2020
De trail des Fantomês of de fantastische Nederlandse vertaling: "Het spokenspoor". Een wedstrijd die jaarlijks wordt gehouden rond de plaats La roche in de Ardennen. De afstanden verschillen per jaar en varieren van 10 t/m 100km. Dit jaar zijn er vier verschillende afstanden zoals je in onderstaande afbeelding kan zien!
SchemaGedurende de corona isolatie had ik besloten om de 87km te gaan lopen. Nu moesten er nog twee dingen gebeuren. Ik moest gaan kijken of het realistisch is om dat binnen een halfjaar te kunnen trainen en zo ja dan had ik een trainingsschema nodig. Na wat inventarisatie bij de lange afstand expert(s). Bleek dat uitlopen in ieder geval haalbaar moet zijn (check). Nu nog een schema... Gelukkig kon ik mijn vader bereid vinden om een schema te bouwen (zelf ook trainer bij Groningen Atletiek). In de basis van het schema worden er eigenlijk alleen twee duurlopen ingebouwd. 1 lange duurloop die elke week iets langer wordt (uiteindelijk 390 minuten) op een tempo van 5.30 en een 2e duurloop die bestaat uit twee of meer series (het begint met 2x50 minuten en eindigt in 3x120 minuten). Met dit schema ben ik nu 9 weken aan de slag. Mocht je benieuwd zijn naar het schema die vindt je hier. RacevestOm de lange duurlopen te kunnen doen zonder om te vallen heb ik ook geïnvesteerd in een racevest. Hierin kan ik door middel van twee soft flasks en een waterpack achterop minstens 2 liter aan water mee nemen. Daarnaast heb ik ruimte om andere benodigdheden op te slaan zoals een jasje voor als het weer omslaat, de wereld aan gelletjes en je telefoon. Ook als een organisatie verplichtingen stelt kun je dus alles meenemen. Had ik vorig jaar tijdens de Etna Trail moeten weten! Waar sta ik?Na 9 weken hard werken en trainen merk ik dat ik elke week een beetje sterker wordt. Ik loop redelijk gemakkelijk 35km en heb al veel dingen geleerd over het eten en drinken tijdens het lopen. In de toekomst weet ik daarom ook hoe ik beter kan presteren op een marathon en vooral in en na trainingen beter kan herstellen. Voorlopig heb ik mijzelf als doel gesteld om de 87km binnen 8 uur te lopen. De toekomst moet uitwijzen of dat haalbaar is of dat ik mijn verwachtingen moet bijstellen, los van de omstandigheden op het parcours ;) Nu staat binnenkort de Trail des Fantomês op het programma. Daar komt binnenkort meer over! Ik zal dan ook wat dieper in gaan op de gear die ik gebruik. Laat vooral even weten wat je van het blog vind en welke onderwerpen je graag langs ziet komen. Naast het blog ben ik vooral actief op instagram! Het was stil op mijn blog sinds de laatste post rond het begin van november. Een combinatie van factoren zorgde er voor dat ik totaal geen zin had om te schrijven. Naast het vele hardlopen was ik bezig het afronden van mijn studie. Dat in combinatie met het vele trainen zorgde er voor dat er niet veel focus overbleef om mijn blog te onderhouden. Net toen ik bedacht: "laat ik weer wat schrijven" brak het Corona tijdperk aan en daarmee alle motivatie die ik had om het weer op te pakken. Gelukkig voor jullie heb ik mijn pen weer opgepakt en ben ik weer begonnen met schrijven! Waarom heb ik nu wel tijd om te schrijven? Ik ben afgestudeerd, de Corona maatregelen zijn zodanig versoepeld dat het leven weer op gang komt en ik heb ook weer zin om te schrijven! Komt dat goed uit, want ik heb voorlopig genoeg om te vertellen. Hoe gaat het blog verder? Ik schrijf wanneer ik er zelf zin in heb en vooral wanneer ik iets heb om over te schrijven. Aangezien de evenementen langzaam weer op gang komen is dat ook het geval! Daarnaast probeer ik in de toekomst wat nieuwe dingen uit op mijn blog, maar hier zal ik bericht van geven zodra het functioneel is! Social Media Volg mij ook vooral op Instagram, Facebook of Strava. Hierop deel ik alle updates over mijn blog en mijn trainingen! Laat ook vooral weten wat je van het blog vindt en welke onderwerpen je interessant zou vinden om terug te lezen ;) Kort maar krachtig. Deze zaterdag heb ik meegedaan aan de 55e en laatse AVD cross in Dwingeloo. Deze cross bestaat uit één ronde van iets meer dan 1km. De dames lopen 5 rondes en de mannen 8. Als eerst mochten de dames uit onze groep lopen. Ik weet dat crossen zwaarder is dan 'normaal' lopen, maar nadat Lise, en Ydwine op 5 km 5 minuten boven hun eigen 5km tijd liepen wist ik dat dit echt heel zwaar zou worden. Niet te snel weggaan dus!
To pr or not to pr..De tweede zondag van oktober staat elk jaar in het teken van de 4 mijl. sinds ik bij Groningen Atletiek loop is dit de 4e keer dat ik mee loop. De beste prestatie was in 2016, toen ik 23:06 liep. Het jaar erop liep ik de wedstrijd met koorts in 24:30 en vorig jaar begon het weer ergens op te lijken 23:16. Dit jaar was het doel om eindelijk weer een pr te lopen op de 4 mijl.
De afgelopen 2 jaar heb ik kunnen heersen op de 1/2 marathon in Harkstede. Dit jaar kom ik opnieuw naar Harkstede om mijn titel te verdedigen en te kijken of ik in de buurt van een pr kan komen. Helaas zou het opnieuw erg warm worden tijdens de 1/2 marathon. Ik ben erachter dat ik dan niet altijd even goed presteer... Ik zie een aantal toppers voorbij komen en weet dat ik vandaag de 1e positie kan vergeten! Maar genoeg uitdaging om een pr te lopen. StartDe eerste twee kilometer voelen hard, maar lekker. Daarna begin ik het gevoel te krijgen dat ook een pr er vandaag niet in zit. Ik krijg het mentaal al een beetje zwaar en blijf achter in de groep lopen. Zodra we het dorp uit zijn en de Groningse steppe oplopen (zie foto) weet ik het zeker, deze wedstrijd ga ik niet uitlopen. Ik heb mij al weg laten zakken bij de groep en kom naast Hinke Schokker te lopen. Ik bied aan om dan haar te pacen, maar zij versnelt nog een keer extra terwijl ik op sta te branden in de zon. Bij km 6 beslis ik dat het genoeg is geweest en dat ik mij beter kan focussen op de 4-mijl van Groningen. Ik loop via het 10km parcours terug naar de start. Bij km 9 kom ik de nummer 1 van de wedstrijd (Fabian ten Kate) nog tegen en trek mijn eigen tempo ook nog maar een keer omhoog.
Met 12 gelopen km's kom ik over de finish en vind het prima geweest. Het blijkt dat ik net op tijd binnen voor de start van de 10km. Daar biedt ik aan om trainingsmaatje Lise Houwer nog even te hazen. "Graag zelfs!!" krijg ik als antwoord. Na 10 minuten rust pace ik Lise in een tempo van 4.10 . Helaas werd zij ook een beetje bevangen door de warmte, maar komen we uiteindelijk in 42 minuten en een beetje over de finish. Slechte generale voor de 4-mijl, maar waarschijnlijk verstandig aangedaan! Misschien volgend jaar nog een poging om de Groningse Steppe te overwinnen ;) |