Wedstrijd verslag Indian Summer UltraNiet zo zeer een wedstrijd verslag, maar een ‘periode’ verslag. Een soort jaarrekening voor mijn sportjaar over het halve boekjaar 20/21. Ik maak dus na een bewogen jaar de balans op. Het vat goed samen hoe ik dit traject ben in gegaan en hoe ik deze periode op persoonlijk- en sportief gebied heb beleefd. Het is 15 maart als ik voor de televisie zit. Niet omdat ik Netflix probeer uit te spelen, maar omdat er een persconferentie wordt uitgezonden. De boodschap is duidelijk: Het (sociale) leven stopt, voorlopig. Voor mij (alweer) een enorme klap op sportief gebied. De lock down is logisch en nodig, maar komt voor mij op een slecht moment. Vanaf augustus 2019 was ik aan het trainen voor het NK in Schoorl. Deze werd helaas afgelast, omdat windkracht 10 te hard was. Helaas, maar jammer. Dan maar een 10km in de buurt, maar nu gooit Corona roet in het eten. VoorbereidingDe 6 weken die kwamen ervaarde ik als enorm zwaar. Mijn werk als docent moest in één keer vanuit huis. Ook afstuderen zou lastig worden, omdat volgens alle begeleiders online lesgeven niet ‘echt’ lesgeven is. De focus kwam dus vooral te liggen op afstuderen. Daarnaast wilde ik lekker blijven trainen. Af en toe met Marko en Jacob wat trailen op verschillende plaatsen. Met z´n drieën zijn we naar verschillende plekken gereisd. Zo hebben wij de tankbanen van Lauwersoog verkend, de Lemele berg en hebben we ten slotte de Veluwe verkend. Dat off-road rennen beviel mij best goed en na een aantal weken hard werken kreeg ik langzaam maar zeker de spreekwoordelijke touwtjes weer in handen. Afstuderen bleek nog mogelijk, zeker nu bleek dat de gemiddelde docent zo weinig verstand had van het digitale domein dat ik persoonlijk verantwoordelijk werd voor het onderwijs in mijn vakgroep. Dat zorgde voor wat mentale vrijheid en het wekelijkse uitje vanuit huis met Jacob en Marko zorgde ervoor dat ik geestelijk alles op een rijtje bleef houden. Toen er weer iets meer kon ging ik weer vooruit kijken. Wat kan wel? Herwin en Jos zouden de ISU 87km lopen. Zelf had ik ooit één keer een ultra gelopen. Een Ultra in Roden van 56km. Bijna ongetraind, maar wel uitgelopen. Toen in een tijd van 6 uur en 13 minuten. Na deze ultra heb ik een maand niet kunnen lopen en heb ik nog maanden last gehad van lichte pijntjes. En daarbij sprak ik de volgende Quote uit: “ik ga nooit meer langer dan een marathon lopen”. Die marathon had ik toen (2016) nog nooit gelopen. Gelukkig heb ik tijdens de Corona Crisis een nieuw woord geleerd: “vooruitschrijdend inzicht”. Zo gezegd zo gedaan en ik begon in mijn hoofd aan een plan te werken. Lianne begon ik langzaam, maar zeker aan het plan bloot te stellen. Gelukkig weet zij al lang dat mijn trein in een ver verleden al ontspoord is. Ik heb toen met loopmaatje Jos contact gehad en de vraag gesteld of iemand klaar te stomen was in circa 6 maanden. Zijn antwoord was toen: “uitlopen in ieder geval wel”. Ik heb toen nog een paar weken met het idee gelopen en toen om een schema gevraagd. Ondertussen had ik op advies van Jos al wat schema’s opgezocht van de 60 van Texel en was ik mij in gaan lezen in de benodigde voeding, gear en kilometers. Er kwam zoals anderen zouden beschrijven een “schema des doods” en er werd met veel verbazing naar gekeken. Zoals Herwin later zou zeggen: “of je gaat kapot of je wordt heel goed”. Aan de slagMet plezier ben ik toen vervolgens gaan trainen. Aan het begin vielen de kilometers en de trainingen nog mee, maar elke week kwamen er kilometers bij. In plaats van langzamer te worden, merkte ik dat ik sterker en sterker werd en daarmee sneller. Mentaal keek ik op dat moment enorm op naar de duurlopen die langer dan 3 uur zouden duren. Het is op dat moment eind mei. En na de slechte maanden maart en april ging het goed met mij. Daarnaast kreeg ik te horen dat mijn harde werk zich uitbetaalde. Op 28 mei kreeg ik te horen dat ik ben afgestudeerd. Vanaf toen merkte ik ook dat er meer ontspanning in mijn lichaam zat. De loopjes voelden meer ontspannen aan dan voorheen. Even voel je je dan ontstop baar, maar helaas slaat dan het ‘noodlot’ weer toe. Onze reisorganisatie is failliet. De reis naar Nieuw-Zeeland in november zou waarschijnlijk toch niet doorgaan, maar dit is opnieuw een tegenvaller. Ik weet mijzelf te overtuigen dat dit ook wel goed komt. We zien het wel. En we gaan door met trainen. Eind mei besluiten Lianne en ik wel om een weekend weg te gaan in de zomervakantie. Nou ja.. Ik besluit de Trail Des Fantomes te gaan lopen in de Ardennen en Lianne komt tot de mooie conclusie dat we dan ook wel een paar dagen die kant op kunnen! Ik heb helemaal niks te klagen met Lianne 😉. Ondanks de lange trainingen kon ik gewoon de intervallen op de baan aan en had ik het idee sneller te zijn dan ik ooit ben geweest. De tegenstelling tot april kon niet groter zijn. In de zomer liep ik vervolgens de Trail des Fantomes en de RfR 43km. Beide liepen heerlijk. Dan wordt het september. De trainingsweken zijn nu maximaal en ik begin met mijn nieuwe baan in Emmen. Op sommige dagen train ik drie keer per dag en in het weekend een duurloop van ongeveer 5 uur. Het is zwaar, maar helemaal de moeite waard. In deze weken loop ik in totaal 9 marathons. Tot nu toe heb ik samen met deze 9 marathons er 10 gelopen… De weken kruipen voorbij net als de trainingen en ook de besmettingen lopen langzaam maar zeker uit de hand. De pessimist/realist in mij ziet de bui al hangen, maar wil er niet in geloven. Eind september ben ik het idee dat de wedstrijd door gaat wel kwijt. In mijn hoofd houdt ik de gedachte dat als er iets door gaat dat het deze wedstrijd is. Toch merk ik dat het plezier in het lopen langzaam maar zeker minder wordt. Het zal toch niet.. Dan wordt het herfstvakantie en staat de persconferentie gepland. De eerste 5 dagen van de vakantie kan ik niet slapen en ben ik niet vooruit te branden. Ik moet duidelijkheid hebben. Ik weet ook gewoon niet hoe ik na al deze maanden met een tegenslag om zou gaan en was niet van plan de wedstrijd dan nog te gaan doen. De persconferentie komt en het onvermijdelijke wordt aangegeven. Er is nog een beetje hoop, omdat het evenement officieel een doorstroomlocatie is. Woensdagmiddag wordt de knoop doorgehakt. Geen wedstrijd. Ik schiet even in die depressieve modus van maart. Wat een onvoorstelbaar kut jaar denk ik bij mijzelf. Soms moet je het iemand dan ook even gunnen om een kutdag te hebben i.p.v. direct aan te geven: “gelukkig ben je gezond en lig je niet met Corona op de IC”. Deze woensdag neem ik even een baaldag. Ik ben enorm teleurgesteld. En heb een aantal keer flink met deuren gesmeten. Lianne is iets emotioneler dan ik. Dat is het mooie aan haar, ze leeft volledig mee in mijn sport, misschien wel meer dan ik! Na een paar uur stevig balen herpak ik mijzelf. Hier naar toe trainen had als doel mentaal sterker te worden en daar horen tegenslagen ook bij. Ik heb vervolgens direct Jos en Herwin geappt. Ik ga samen met jullie die kant op, dan maar solo lopen. Lianne gaat mij op WP2 (38km) en WP3(57km) helpen. Dan krijg ik wat goed nieuws. De loop wordt virtueel er wordt een klassement opgemaakt en je medaille wordt nagestuurd. Beter dan niks. Alles was al voorbereid dus er hoeft niet zoveel meer te gebeuren. Het plan was als volgt: zo veel mogelijk mee en op 38km twee softflasks vervangen. Daarna voor de zekerheid op 57km de mogelijkheid om eten en drinken aan te vullen en dan door. De wedstrijdOp vrijdag lig ik om 17.00 op bed. Slapen tot 20.00 en dan vanaf 23.00 weer slapen. Zo gezegd zo gedaan en om 3.30 gaat de wekker. Klaar maken en nog even een paar pannenkoeken eten. Om 4.50 stap ik samen met Lianne in de auto. We pikken eerst Herwin op. Daar brand het licht ook al en na een korte stop rijden we met z’n drieën door naar Jos. Iedereen is er klaar voor en met z’n 4en karren we met 130 naar Rolde, zo vroeg is het… Aangekomen in Rolde zien we dat wij niet als enigen bedacht hadden om gewoon te gaan lopen. We maken ons klaar en installeren alles wat we onderweg nodig hebben. Even een foto met z’n drieën en dan gaan we. Onder een klein applaus van de support die ook al aanwezig is. Direct loop ik in m’n eentje. De eerste 4km is recht toe recht aan en kan ik lekker genieten. Tot mijn verbazing komt na 2km een loper naast mij lopen. Een ultra loper uit Eindhoven die de 120km loopt. Samen lopen we op totdat we misschien een viaduct moeten oversteken. Achteraf een voorbode van wat komen gaat. Ik zeg dat we moeten oversteken en ik gok goed. We lopen het bos in en lopen direct verkeerd. De gpx zet ons regelmatig op een verkeerd spoor. Elke keer als wij weglopen verliezen we alle tijd met verkeerd lopen. Zo lopen we na 8km nog steeds met de groep van Jos, Herwin en een ander klein clubje lopers. Ik raak een klein beetje gefrustreerd door de onnodige verspilling van energie, maar Herwin stopt een hart onder de riem! “Rustig blijven” hoor ik achter mij. Samen met Waldo, de loper die eerder bij mij kwam lopen, kunnen we lekker doorlopen tot aan het Nije Hemelriek. Hier lopen we weer verkeerd, waardoor we weer een paar minuten rondjes aan het lopen zijn… zucht, maar ik ga er dankzij de woorden van Herwin goed mee om. We lopen nog een paar km samen, dan loop ik even de bosjes in voor een plaspauze en voordat ik het weet is mijn loopmaatje verkeerd gelopen en ik was niet van plan ‘where is Waldo’ te spelen.. De zon komt ondertussen op en dat zorgt voor prachtige plaatjes. Ik kan ondertussen lekker doorlopen en doordat er iets meer licht is loop ik minder vaak verkeerd. Bij km 23 loop ik toch weer verkeerd nadat ik een hazenpadje mis. Na een paar minuten zoeken vindt ik eindelijk het bedoelde paadje en een medeloper die achterop komt. Een loper die mij kent. Het blijkt Pascal te zijn. Die kende mij via via en had net als mij de trail des fantomes gelopen. We praten een paar km, maar het tempo ligt hem te hoog. We komen zijn vriendin tegen bij zijn eigen gecreëerde verzorgingspost en daar nemen we afscheid van elkaar. 5km lang kan ik redelijk doorlopen door de prachtige akkerlanden van Drenthe. Ik kom in een flow terecht en geniet zolang het nog kan van het lopen en de prachtige natuur. Hiervoor heb ik al die trainingen gedaan en afgezien. Dan komen we bij een meertje waar de gpx weer helemaal in de war raakt. Een paar minuten lang ben ik aan het zoeken naar de goede route en komt Pascal achterop. Samen komen we er uiteindelijk uit en vervolgen we een aantal km de weg. Dan ligt het tempo bij hem toch weer te hoog en gaat hij wat langzamer lopen. Prima. In het vervolg van de loop kom ik op een enkele wandelaar niemand meer tegen. Dat weet ik op dat moment nog niet dus we lopen lekker door. Ik kom bij Lianne aan en vul snel alles aan. Ik krijg de feedback dat het er nog goed uit ziet krijg een kus ter aanmoediging en ga dan weer op pad. De komende 20km wisselt mijn fysieke gesteldheid, maar kom ik goed door. Ik loop een paar keer verkeerd, maar over het algemeen kan ik netjes doorlopen. Op de goede momenten kan ik nog genieten van het lopen, maar weet dat het zware stuk eraan zit te komen. Op de slechte momenten weet ik dat die momenten weer voorbij trekken. Op de momenten dat je er door heen zit helpt het ook dat je muziek op hebt. Nummers als Staying Alive, Highway to hell en another 45 miles zorgen dat ik nog een lach op m’n gezicht kan toveren. Het lukt nog om goed te eten en te drinken, maar ik voel aan dat dit niet lang meer gaat duren. Bij km 57 staat Lianne mij op te wachten. Voor de zekerheid heeft ze 2 softflasks gevuld en liggen er koeken en cola klaar. Ik ben gelukkig voorzien, maar terwijl ik langsloop gooi ik wel mijn hoofdlamp en handschoenen in het krat met voorzieningen. Vanaf daar merk ik dat ik mentaal begin te verliezen van m’n lichaam. Fysiek ben ik nog redelijk in orde, maar mentaal begin ik al het verkeerd lopen te merken. Mijn loopkracht zit hem ook in het feit dat ik door kan lopen, waardoor ik in een flow kom waar ik niet makkelijk uit te halen ben. Helaas merk ik wel dat elke keer als ik verkeerd loop, moet stoppen, en weer teruglopen de problemen groter worden. Eerder merkte ik bij km62 dat ik niet goed meer kan eten. Ik kreeg nog een gelletje binnen, maar ik werd direct misselijk. Even een minuut wandelen en ik kon weer door. Mentaal weet ik ook dat mijn doel buiten bereik is en dat binnen de 8 uur al lastig gaat worden. Ik kan af en toe een lach op m’n gezicht toveren, omdat ik weet dat ik dit kan en dat ik hoe dan ook de 87km uit ga lopen. Dan komt km 69. Ik loop verkeerd over een weiland, waardoor ik even moet wandelen. Ik neem mezelf voor elke 3km dan maar even te wandelen, maar kan mijzelf wijsmaken dat ik dat niet nodig ben en ga weer lopen. Het wordt zwaarder en zwaarder, maar ik kan nog een gelletje weg krijgen. Dan komt het inmiddels befaamde prikkeldraad. The bridgeHet heeft niet zo zeer met een Scandinavische Thriller te maken, waarin er een doorgezaagd lijk gevonden wordt, maar het gaat wel over een brug. Deze mist namelijk op het parkoers waardoor alle lopers het spreekwoordelijke bos in worden gestuurd. Zoekend naar een route loop ik 10 minuten rond over sluizen en ben ik onder prikkeldraad aan het door tijgeren. Na deze tien minuten besluit ik de gok te wagen en gewoon rechtdoor te lopen. Door metershoge brandnetels (mijn lengte helpt hier niet) en stinkende bruine plassen water. Maar nu staat het geluk aan mijn kant en kom ik weer op de officiële weg. Inmiddels kan ik mij best verplaatsen in het gevoel van het doorgezaagde lijk. Ik heb gelukkig geen last van hallucinaties in de laatste 15 kilometer. Fysiek ziet het er allemaal nog wel goed uit, maar het constant jezelf op gang brengen begint zijn tol te eisen. Ik begin de weg ondertussen te kennen. Hier heb ik eerder gelopen. Ik merk dat ik het mentaal niet op kan brengen om te blijven rennen. Ik weet het gevoel 4k doorzetten, maar bij km 11 moet ik even wandelen. Na een minuut weet ik mijzelf weer aan te zetten. Eten lukt al een tijdje niet meer, wat zeker meespeelt. Vanaf km 11 weet ik weer 3,5km te rennen. Bij 7,6 km moet ik weer een minuut pauze nemen. Ondertussen ben ik op het Balloërveld aangekomen. Ik weet al dat 8 uur er niet meer in zit. Nog steeds voelen de benen goed, maar mentaal kan ik het niet opbrengen om in één keer naar de streep te lopen. Na het minuutje pauze bij 7,6km ga ik weer verder. Ik weet dat ik in beweging moet blijven en kan nog een lach opbrengen, omdat ik weet dat ik het ga halen. Ik zie in de verte 3 lopers bij elkaar lopen met een zelfde shirt aan en op het zelfde smalle parcours. Die zullen van een kortere afstand zijn. Bij km4 kom er langs en zeg: “kom op jullie zijn er bijna!”. Ik krijg een bedankje terug, met de vraag hoeveel km ik er op heb zitten. 85 geef ik aan. Ik krijg wat aanmoedigingen terug en loop van ze weg. Een halve km later sta ik weer stil, niet omdat het moet, maar omdat ik de weg weer kwijt ben. De drie lopers sluiten iets later aan en zoeken ook mee naar de route. We vinden de route en de groep is zo vriendelijk mij voor te laten, want ik loop wat sneller. Ik heb mijzelf opgeladen en wil nu in één keer door, maar raak met 2km nog één keer de weg kwijt. In eens moeten we een akkerland oversteken, daar kom ik na ongeveer een minuutje achter. Zodra ik op de ondergrond van de akker sta, komt er geen beweging in. Ik moet met een licht drafje over de moerassige grond, waar ik bijna in wegzak. De route is niet zichtbaar en door een soort vaag grasland loop ik richting de ‘normale’ route. Dan kan ik weer gas geven en ga ik voor het laatste stuk. Ik weet dat ik het gehaald heb en weet dat ik een goed resultaat neer ga zetten. Nog een paar 100 meter lopen, maar in mijn hoofd duurt deze km net zo lang als de eerste marathon van de dag. Ik zie Lianne staan en ik kan nog een keer versnellen. Ze moedigt mij nog een keer aan en eenmaal bij de finish weet ik het. Het zit erop. Ik ben niet kapot en merk eigenlijk dat het harder had gekund. Ik geef Lianne als eerste een kus. Wat heeft zij mij er door heen geholpen vandaag! Ik pak even een jasje en ga eerst even liggen op de grond. Ik krijg direct eten en drinken van Lianne aangereikt. Mijn benen zien eruit alsof ik net in een meterhoge sloot heb gestaan en ik ruik een enorme mestlucht van alles waar ik door heen gelopen ben. Ik ben enorm blij dat ik het voor elkaar gekregen heb. Wat heb ik hier hard voor moeten trainen en wat heb ik vandaag moeten afzien, maar het was het waard. Mijn benen beginnen na 2 minuten te merken dat ze niet meer hoeven en het komende kwartier weet ik ze ook geen comfortabele houding te geven. Liggen, zitten op een steen, Zitten op de grond, Zitten tegen een hekje… Er staat meer support langs de zijkant van andere lopers, maar die zijn er nog niet. Ik informeer na even bij te zijn gekomen naar Herwin en Jos. Die zijn nog niet door het laatste checkpoint gekomen. Dat betekent dat ze meer dan een uur achter lopen. Ik praat vervolgens met de lopers die ik onderweg tegenkwam en die nu finishen. Allemaal komen ze lopen ondanks dat het niet door gaat. Het is wel een gedisciplineerde groep lopers die ultralopers… Daarna bel ik de vrouw van Jos die op km 78 een verzorgingspost heeft opgezet. Er is nog niemand langsgekomen. Lianne en ik besluiten dat wij dan op huis aangaan. Ik kan nog steeds zelfstandig ‘lopen’, en eenmaal in de auto voelen de benen voor het eerst weer goed. Ik oog nog fit aan. Zoals later die week zou blijken ben ik binnen no-time weer aan het lopen! Ik heb hier in ieder geval een enorm snel herstelsysteem aan overgehouden. Thuis aangekomen begint het eetfestijn en begin ik aan de welverdiende rust! ConclusieHet jaar is een soort ultra geweest. Tijdens een ultra voel je je op sommige momenten fantastisch en een paar kilometer verder denk je dat je beter kan stoppen. Van beide momenten weet je dat ze over gaan. En uiteindelijk is het hoe je omgaat met de tegenslagen hoe succesvol je bent en hoe sterk je wordt. Ik heb het gevoel dat ik grote stappen heb gemaakt op persoonlijk- en sportgebied. Het geeft sowieso wel een lekker gevoel dat je van jezelf weet dat je makkelijk 40km loopt alsof het niets is. Ik ga mij waarschijnlijk eerst weer focussen op de korte afstand om mijn snelheid te vergroten, maar ik denk dat ik met het ultralopen wel mijn talent heb gevonden. Er gaan er zeker meer volgen! Voorlopig ga ik mij focussen op een PR marathon. Hopelijk kan dat volgend jaar weer tijdens een wedstrijd 😉
0 Comments
|