Weersvoorspelling: grijs, regen en een beetje wind. Het kon wel eens Koningsdag zijn. Op deze dag, met lekker hardloopweer, sta ik aan de start van de Oranjerun. Bij deze loop kan je verschillende afstanden lopen, waarbij de 10 Engelse mijl de hoofdafstand is.
Van te voren had ik al even gekeken hoe het parkoers liep en naar de uitslagen van vorig jaar. Het is duidelijk dat dit de hoofdafstand is. Op basis van de vorige jaren zou ik de hele wedstrijd in m'n eentje lopen. In tegenstelling tot maandag hoef ik niet uren van te voren al aanwezig te zijn bij de wedstrijd. Rond 13:00 weg van huis. Onderweg hoor ik Bob Marley zingen: "Don't worry 'bout a thing". Goed teken, denk ik. Geen uur van tevoren zet ik de auto bij de sportvelden van Oldehove en schrijf ik me in. Het inschrijven wordt beloond met een Oranjekoek. "Voor onderweg", hoor ik de dame achter de inschrijfbalie zeggen. Ja voor onderweg... lekker! nou ja de eerste prijs is binnen. Even inlopen en direct maar kijken hoe het parkoers in het dorp loopt. Na 10 minuten nog even wat oefeningen en klaar. De benen voelen goed! De toppers (Ben Stellingwerf, Jan venhuizen etc) staan al klaar, maar ik weet al dat die om 14:00 met de 10 Engelse mijlen starten. Om 14:00 lijkt mijn voorspelling uit te komen en inderdaad. Het startschot klinkt en de helft van het startveld verdwijnt uit het zicht. Om 14:05 is de 10km aan de buurt. Ik kijk nog even om mij heen, maar zie geen bekenden meer. Geen 'concurrentie'. Ook wij worden weggeschoten. Na 100 meter eigen tempo gaan lopen en al snel blijkt het in ieder geval een overwinning wordt. Daar koop je niks voor. Ik wil een pr lopen. Onder de 35.30. De eerste twee km lopen lekker en ik loop rond de 3.32. Helemaal volgens plan. De eerste helft rustiger en aan het einde versnellen. De eerste 5km had ik volgens mijn voorspellingen wind mee moeten hebben. Het blijkt toch een beetje bij gedraaid, waardoor ik nu de laatste 5km wind mee heb. Km 3 gaat nog aardig tegen de wind in, maar ik zie de gemiddelde km tijden naar 3.33 lopen. Km 4 volle bak tegen de wind en lastige bochten midden in een weiland. Km 4: 3.39. Pff, maar volgens plan. Eerste 5km niet opblazen. Mentaal ben ik sterk, super sterk. In tegenstelling tot maandag, toen ik mentaal een pudding was. km 5 is de laatste tegen de wind in, ik stel me daarop in en ik geef een beetje gas. 3.34. Top! Nu wind mee. Als ik het rondje om Niehove net klaar heb komt de nummer twee op de 10km net het dorp binnen. Achteraf hoor ik dat de achterstand hier al meer dan 2,5 minuten was. km 6 en 7 gaan beide in 3.26. De gemiddelde km tijd staat nu op 3.32. In Km 8 zit nog één bocht waarna ik nog 500 tegen de wind in moet boksen. Ik draai met de bocht mee en tot mijn verbazing loop ik relatief makkelijk tegen de wind in. Ik kan niet meer versnellen, maar ook km 8 gaat in 3.26. Die pr gaat er komen dat staat vast! Bij km 9 loop ik bijna weer in het dorp weer 3.26. De gemiddelde km tijd staat nog op 3.31 en ik versnel nog een klein beetje. 1km nog, maar ik ben al aardig gaar. In Oldehove moet ik, gevoelsmatig, door elke straat gekomen zijn en door elke bocht hebben gelopen. Nog 200 meter en ik kan de finish ruiken. Een versnelling zit er al niet meer in. Dit is wat ik kan. Met 34.38 kom ik over de finish maar ik kom 120 meter tekort. Nog even een stukje doorlopen dan.. Deze pr zal geldig zijn ook.. 10km 34:55. Tevreden en blij! Mijn vorige pr op de 10km liep ik op 18 maart 2017. Nu kan ik eindelijk weer verder na twee jaar gekloot op de 10. Mentaal een opsteker dat het toch kan. Een 34'er. Toen ik in 2016 begon bij Groningen Atletiek liep ik 40;55 op de 10km. In die tijd zou ik zeggen dat als ik een 34'er zou lopen ik mijn hoogtepunt zou hebben bereikt en kan stoppen. Misschien toch maar doorgaan.. Kijken wat er in zit! (Foto's volgen later)
0 Comments
Warme testloop
Ik ben al op tijd aanwezig in Stadskanaal om mijn startnummer op te halen. Vanuit daar worden we met een bus naar Musselkanaal gebracht en lopen we terug naar Stadskanaal. In Stadskanaal kom ik al clubgenoten tegen net als de overige harde kern van het hardlopend Groningen en omstreken. Van te voren bespreken we het heerlijke weer dat vooral erg goed is voor de barbecue. Vandaag op het menu: hardlopers.
De wedstrijd
Bij de start zie ik de ander Groningen Atletiek(ers?), Nog even bespreken op welk tempo iedereen gaat starten. Misschien zit er een groepje voor mij in, maar het belangrijkste, eigen tempo lopen. 14:05 klinkt het startschot. Ik vertrek rustig en loop rond de 3:28 per km. De benen voelen goed en het tempo lekker. Dit kon wel eens een pr worden!
Na 17:30 kom ik over de 5 kilometer grens. Halverwege lig ik nog op koers voor een 34'er, maar de hitte besluipt mij al een tweetal kilometer. De benen voelen goed, maar de rest van het lichaam kan de warmte niet goed verdragen en ik besluit op de rem te trappen. De kilometers duren lang en mentaal ben ik al niet sterk genoeg meer om hard door te lopen. Bij 9km zie ik dat het nog kan om onder de 36:00 te lopen. Versnellen dan maar. 400 meter kan erg lang zijn, vandaag was dat zo. Uiteindelijk klok ik een rondetijd van ongeveer 36:01. Zou die net onder de 36 zijn? staat wel leuker. Even wachten op de uitslag dus. Aan de eindsprint heeft het in ieder geval niet gelegen en uiteindelijke tijd 35:59. Top. Tevreden om een 35'er te lopen onder deze omstandigheden. De benen kunnen het wel nu snel een wedstrijd lopen waar het iets minder warm is. 1 dag koud weer is genoeg, daarna gaan we barbecuen. Dan zonder hardlopers op het menu.. "Misschien wel één van de meest gestoorde hersenspinsels die ik ooit gehad heb" Misschien wel één van de meest gestoorde hersenspinsels die ik ooit gehad heb. In oktober 2016 liep ik net een maand bij Groningen Atletiek en liep ik niet meer dan 40-50km op week basis. Ik was bezig met het plannen van een aantal wedstrijden en mijn oog valt op een loop in Roden 56km. Ik dacht welke gestoorde gekken doen hier aan mee? 5 minuten later belde ik mijn vader: "heb je zin om in december samen 56km te lopen?". "Pap, heb je zin om in december samen 56km te lopen?" Een normaal persoon zou mijn vraag horen en gelijk in lachen uitbarsten... Daarentegen is mijn vader ook een hardloper en staat hij ook wel open voor een uitdaging. Zijn antwoord was niet ja, maar: "Op welke dag is dat dan en hoe laat moeten we starten". Op een zaterdag in oktober besloten we dus 56km te gaan lopen. Wij zijn dus die gestoorde gekken die hier aan mee doen. Toen kwam ik er achter wat een ultra trail is: Een ultra trail is een wedstrijd waarbij grote delen van de wedstrijd onverhard zijn, waarbij het woord ultra duidt op een wedstrijd die langer is dan 42,195 km. Ik verklap alvast dat ik nooit meer vergeet wat een ultra trail is. Vervolgens bedacht ik dat ik alleen ooit in een training 21km gelopen had. In december moest ik 56km lopen, een marathon + een toetje van 25% + grotendeels onverhard #zinin. Als lezer denk je nu:"dan kan je toch nooit 56km hardlopen?". Mijn vader, tevens trainer van Groningen Atletiek 3, vroeg ik of ik nog meer omvang moest maken om dit aan te kunnen. Het antwoord was kort en bondig: nee. Prima, dan ga ik daar van uit! De weken verstreken en het was twee weken voor de 56km. Mijn vader begon de griep onder de leden te krijgen. Als het maar over is voor de wedstrijd... Het antwoord daarop was helaas ook nee. "Gestoordheid zit in de familie" Matchday, 28 december 2016 Roden. Deze dag vergeet ik nooit meer. De loop was onderdeel van de Drenthe 200. Een mountainbike wedstrijd van, u raadt het al, 200km. We moesten op staan om 3:30 in de ochtend, de start zou plaats vinden om 5:30 en er zou een tijdslimiet zijn van 7 uur. In Roden aangekomen sta ik te rillen van de kou en ben ik blij als we bijna mogen lopen. om 5:30 beginnen 29 lopers aan deze fantastische loop. Helaas was het alleen gevoelsmatig koud. Door de warme kerstperiode en de regen die daar bij hoort veel modder op de onverharde stukken. We liepen tot aan 20km volledig in de duisternis door de natuurrijke omgeving van Drenthe. Langzaam aan wordt het licht en ik merk dat het tempo laag ligt (6:30-7:00 per km). Mijn vader die met griep begonnen is aan de wedstrijd begint uitgeput te raken. We moeten vaker en vaker stoppen en dat eist ook z'n tol bij mij. Elke lange afstandsloper zal je zeggen dat je beter in beweging kan blijven... We blijven doorgaan en modderpoel na modderpoel lopen we voorbij. Nadat we een marathon er op hebben zitten lopen we in Norg. De normaal redelijke heuveltjes leken na 42km enorme bergen die je in alle spieren voelt. Niet veel later lopen we de bossen uit en mogen we even op het asfalt. Daar stoppen we, mijn vader definitief. Ik ben helemaal kapot op dit punt en we overleggen even of ik het avontuur in m'n eentje voort ga zetten of niet. Ik besluit het wel te doen. Ik dacht wel gestoordheid zit in de familie. Uiteindelijk liep m'n vader 44km met griep, onvoorstelbaar. Ik moest weer beginnen. Nog 12km te gaan. Ik vertrok hinkend bij m'n vader en had even nodig weer in het ritme te komen. Het tempo kon weer wat omhoog. Ik liep richting de 5.30 per km en tot aan km 53 ging het nog net. Daar werd het extreem zwaar en moest ik alles bij elkaar rapen om niet te gaan wandelen. Helaas moest dat toch. Bij km 55 was ik verdwaald en ben ik op zoek gegaan naar een bordje. Toen ik die eenmaal gevonden had moest ik nog circa 1km. Hardlopen dan maar weer. Ik kom over de finish, waar mijn pa al staat te wachten. Uiteindelijke tijd 6 uur 13 minuten en een beetje. Het belangrijkste ik was gefinisht! Was het slim om te doen, nee. Heb ik er nog last van gehad na de wedstrijd, zeker. Ik heb een maand bijna niet kunnen lopen. Was het leuk? 100%! |