Samen met Groningen Atletiek sta ik aan de start van de Run van Winschoten. Met twee teams zijn we vertegenwoordigd op de 10x10km estafette. Sinds vorig jaar is ons team in de breedte sneller geworden. Dat betekend dat na een aantal jaar 2e te zijn geworden we nu kans maken om 1e te worden. Ik zelf loop met team 1 en team 2 mee. In team 1 start ik als eerste loper. Bij de start wordt ik nog even geïnterviewd. We gaan eerste worden vertel ik ze. Met als geheim wapen Arjan Marchand die nog steeds elk jaar sneller loopt. Na de start loop ik al snel bij de eerste 10. Daarna loop ik langzaam maar zeker in op de concurrentie. Na 1,5km loop ik naast de, op dat moment, nummer 2. Hij loopt mij te langzaam en dus versnel ik licht. Nummer 2 was het hier niet mee eens en zet sprint nummer 1 in. Vervolgens versnel ik weer een beetje en opnieuw volgt een sprintje om voor mij te blijven. Weer zakt hij een beetje in en dit keer geef ik wat meer gas. Zijn elastiek breekt en pak direct een aantal meter. (Deze jongen is uiteindelijk in 42 minuten gefinished). Vervolgens liep het goed tot ongeveer km 8, waarna het wat zwaarder werd, maar niet heel lastig. In het begin liep ik rond de 3.32 gemiddeld, maar langzaam aan kwam er wat verval en liep ik rond de 3.35. Uitendelijk kom ik na 10km met 36.12 over de finish en als groep liggen we 2e overall. Tevreden met de tijd. Het wordt allemaal weer wat beter! GA naar de 1e plekMet de beste afvaardiging van Groningen Atletiek in de 3 jaar dat ik mee loop is het de hele dag feest. Als team lopen we uitstekend. Hier en daar vallen de PR's van de lopers. Het binnen de GA1 bekende 'minuutje van Winschoten' lijkt niet te bestaan als Sander onder de 35' loopt en Jaap Bouwman zelfs onder de 34:30 duikt en meer dan een minuut van zijn pr loopt.
GA team 1 finished uiteindelijk in een totale tijd van 5 uur 56 minuten en 20 seconden. Onze concurrentie volgt op 20 en 34 minuten. Mooie dag voor het hele GA team.
0 Comments
De VeluwezoomtrailVrijdag 21 juni, zaterdag 22 juni en zondag 23 juni staan voor mij in het teken van de Veluwezoomtrail. Hardloopmaatje Herwin Veenstra gaf in februari van dit jaar aan dat er een leuke trail op de Veluwe was ergens in juni. Volledig onverhard. Zelf zou hij de 60km op zondag doen. Ik geef het je te doen… Omdat ik zelf “trailrunning”, hardlopen op een parkoers dat nagenoeg volledig onverhard is, ook erg leuk ben gaan vinden de afgelopen jaren besloot ik een kijkje te nemen op de site. Er bleken verschillende afstanden op verschillende dagen te zijn.
De voorbereidingDe voorbereiding begon al begin mei. Aangezien ik het hele weekend op de Veluwe zou verblijven moest er overnachting geregeld worden. Helaas waren alle appartementen al weg, dus kwam het er al snel op neer dat het een kampeeravontuur zou worden. Normaal regel je een tentje, zorg je dat je je kleding meeneemt en je bent zo goed als klaar. Omdat ik de afgelopen weken iets meer inzicht gekregen heb van de invloed van eten en drinken op je prestaties kwam er ook nog een programma boekje voor eten bij. Hoe ga je eten als je na je eerste wedstrijd twee uur kan rusten en eten voor de volgende wedstrijd? Vragen waar ik over na moest denken, achteraf kan ik zeggen dat dit onderdeel niet helemaal geslaagd is… De reis
SpooktochtOp tijd op bed want om 10:00 de volgende dag staat de eerste wedstrijd op het programma. Helaas toch iets minder slaap gepakt dan ik had gewild. Om 5:15 kwamen de eerste geluiden de tent binnen, er bleek iets van een spooktocht georganiseerd te zijn, leuk! Om 7:15 mijn slaapzak uit gewurmd. Als een spook dwarrel ik over de camping richting de douches. Daar sta ik precies 6 minuten, lang leve de camping!, als een zombie onder de douche, om vervolgens weer terug te ‘lopen’ naar de tent om het eerste bakje koffie achterover te slaan. Een uur later ben ik hersteld van de nacht en begint de energie een beetje op te komen. OnbijtBij het ontbijt begint het eetschema van die dag. Iets minder goed uitgewerkt dan ik had gewild, maar ach. In de ochtend 3 witbroodjes, koffie en ranja. Niet te veel vezels. Gelletjes mee voor tussendoor en voor de 18km. De eerste wedstrijd (11km)
PauzeIn de pauze goed eten en drinken, was het idee. Zo gezegd zo gedaan. AA drink, reepjes, een gelletje en fruit tussendoor aangevuld met een paar liter water. Dat was achteraf één van mijn minder goede ideeën. Door de 11km dacht ik dat de 18km ook prima zonder supplementen onderweg zou kunnen. Dus niks meegenomen voor onderweg… 18km + een bonus
Bij km 11 krijg ik nog één keer een boost. Zo loop ik nog 2km relatief lekker door, maar dan komt de man met de hamer. Bij km 15 moet ik lopen. De 380e hoogtemeter van de dag nekt mij en ik loop rustig naar boven. Geen eten, geen drinken… Elke keer als ik begin te rennen ligt het tempo al snel rond de 4.20 (aan de spieren ligt het niet), maar lopen ze binnen 20 seconden helemaal weer vol, waardoor ik weer moet wandelen. Van te voren wist ik al dat de 18km wedstrijd officieel 20+km was dus mentaal werd het er niet beter op. Een paar lopers komen mij voorbij en bieden mij drinken aan. Ik maak hier gretig gebruik van en daarbij ook nog dank aan Walter en Bart, waarmee ik de volgende dag op avontuur ging. De tijd tikt door en ik moet en zal de finish halen. Ik ben gebroken en helemaal gaar, maar na 1:39:51 (4.52/km) kom ik over de finish. Na km 14 ongeveer een kwartier verloren op het schema. Toch nog een 11e plaats in het overall klassement in deze wedstrijd, maar ik hoef niet meer te denken aan een eventuele podiumplek na 2 dagen knallen. Pauze 2Bij de finish staat loopmaatje Herwin mij op te vangen. Het is te zien dat ik diep ben gegaan en ik heb er een hard hoofd in dat ik op zondag de 33km nog uit kan lopen. Een paar atleten die mij voorbij waren gekomen vragen of ik nog leef. Een goede vraag, waar op dat moment twee antwoorden op waren. Ik voelde mij ongeveer zoals op de marathon van Rotterdam, Half in leven. Ik loop naar de ‘voerbakken’ van de organisatie en begin met een kilo zoute pinda’s op te eten en 3 liter sportdrank te nuttigen. Een beetje bijkomen. Teleurgesteld, maar voldaan dat ik niet uitgestapt ben gaan we terug naar de camping. Even douchen en dan naar de pastaparty later die avond. In het kort de pastaparty: heel veel eten, maar omdat het lichaam nergens meer zin in heeft twee happen pasta gehad + wat huzarensalade. Nog even een zak naturel (zoute) chips gekocht en die samen met wat stroopkoeken als toetje naar binnen kunnen werken in de avond.
De Veluwe Des SablesVrij vertaald: "de Veluwe van het zand"
We besluiten met zijn drieën deze tocht te voltooien met als doel uitlopen. Na een paar km blijkt al dat we voor 12km/uur al aardig aan de bak moeten dus we besluiten niet veel sneller te gaan lopen. “De eerste helft is het minst zwaar”, zegt Walter tegen mij. In de tweede helft zitten de echt goede klimmetjes. Ik dacht bij mijzelf dat de huidige klimmetjes ook al niet meer aangenaam voelden. Bij km10 komen we bij een verzorgingspost, waar we pas echt merken hoe enorm warm het is. De temperatuur ligt intussen boven de 30 graden! We lopen nu in de bossen, die enorm drukkend zijn, maar we hebben er nog plezier in! We gaan deze wedstrijd uitlopen al lijkt het nu nog heel ver weg... Ik loop daarna een tijdje relatief makkelijk, wat opvalt bij de rest, maar had al besloten geen solo tocht meer te gaan maken. Dit is leuker en motiverendeder. Bij km 15 lopen we de eerst heide van de Veluwe op. De heide hier is net een woestijn. Een soort Marathon des Sables alleen dan dichterbij huis. We konden dus al goed oefenen, Bart gaf aan dat hij overweegt om de MDS te gaan lopen, maar bedacht dat dit misschien leuk genoeg is. Bij km 19 komen we bij de volgende verzorgingspost. De enige boom in een omtrek van een km dient als verkoeling. We drinken wat we kunnen en zien er waarschijnlijk uit als een soort holbewoners die voor het eerst water zien. Even bijkomen in de schaduw en wachten tot we alle drie alles bijgevuld hebben en door kunnen. We hebben alle drie het gevoel dat we weer net zo stijf zijn als aan het begin van de wedstrijd en klagen daar even over. Daarna doemt in de verte een afdaling op. We kijken prachtig uit over een groot gedeelte van de Veluwe en lopen daarna zo’n 60 meter naar beneden. Even vergeten we dat alles pijn doet. Zodra we zijn afgedaald, je raad het al, begint de volgende klim en we spreken af dat we gaan lopen als het niet meer wil. We lopen alle drie nu op het randje van ons kunnen. Een paar km op en neer, maar rond km 22 komt er een steile klim net voor we echt bij de Posbank uitkomen. Daar breekt het en we moeten naar boven lopen. Bovenaan zetten we weer kracht en motiveren elkaar. Alles gaat vanaf nu steil. Of steil omhoog of steil naar beneden. Als ik naar beneden sprint/val/ren moet ik uitkijken om niet over de boomwortels te vallen en elke keer als ik neerkom voel ik mijn kuiten lijden. We lopen nu over de Posbank en we moeten ,uhum, mogen nog 10km lopen. Hier begint de echte droogte. Geen zuchtje wind en we lopen op ons max. We verminderen wat vaart en verdelen het laatste water en wat zoute snacks die Walter tevoorschijn tovert. Bij km26 zou er een waterpost moeten zijn. Bij elke heuvel geef ik hoopgevend aan dat het beloofde land er achter ligt. Helaas voor ons blijkt de waterpost bij km 27,5 te zijn, maar we zijn er niet minder blij om. We vragen aan de vrijwilligers of het echt geen fata morgana is. We krijgen te horen van niet, we bleven sceptisch tot we het eerste water konden drinken.
FinishDeze medaille heb ik echt verdiend. Met veel wilskracht en afzien heb ik deze lopen voltooid. Het mooiste aan dit weekend vind ik de samenhorigheid, maar vooral de nieuwe vriendschappen die je sluit. Nu, een paar dagen later, ben ik bezig met de afronding van het verslag en kijk ik terug op een prachtig weekend. En ondanks dat ik vooral heb afgezien staat volgend jaar al met potlood ingetekend in de agenda. Ik heb er nu al zin in om een weekend af te zien!
"Misschien wel één van de meest gestoorde hersenspinsels die ik ooit gehad heb" Misschien wel één van de meest gestoorde hersenspinsels die ik ooit gehad heb. In oktober 2016 liep ik net een maand bij Groningen Atletiek en liep ik niet meer dan 40-50km op week basis. Ik was bezig met het plannen van een aantal wedstrijden en mijn oog valt op een loop in Roden 56km. Ik dacht welke gestoorde gekken doen hier aan mee? 5 minuten later belde ik mijn vader: "heb je zin om in december samen 56km te lopen?". "Pap, heb je zin om in december samen 56km te lopen?" Een normaal persoon zou mijn vraag horen en gelijk in lachen uitbarsten... Daarentegen is mijn vader ook een hardloper en staat hij ook wel open voor een uitdaging. Zijn antwoord was niet ja, maar: "Op welke dag is dat dan en hoe laat moeten we starten". Op een zaterdag in oktober besloten we dus 56km te gaan lopen. Wij zijn dus die gestoorde gekken die hier aan mee doen. Toen kwam ik er achter wat een ultra trail is: Een ultra trail is een wedstrijd waarbij grote delen van de wedstrijd onverhard zijn, waarbij het woord ultra duidt op een wedstrijd die langer is dan 42,195 km. Ik verklap alvast dat ik nooit meer vergeet wat een ultra trail is. Vervolgens bedacht ik dat ik alleen ooit in een training 21km gelopen had. In december moest ik 56km lopen, een marathon + een toetje van 25% + grotendeels onverhard #zinin. Als lezer denk je nu:"dan kan je toch nooit 56km hardlopen?". Mijn vader, tevens trainer van Groningen Atletiek 3, vroeg ik of ik nog meer omvang moest maken om dit aan te kunnen. Het antwoord was kort en bondig: nee. Prima, dan ga ik daar van uit! De weken verstreken en het was twee weken voor de 56km. Mijn vader begon de griep onder de leden te krijgen. Als het maar over is voor de wedstrijd... Het antwoord daarop was helaas ook nee. "Gestoordheid zit in de familie" Matchday, 28 december 2016 Roden. Deze dag vergeet ik nooit meer. De loop was onderdeel van de Drenthe 200. Een mountainbike wedstrijd van, u raadt het al, 200km. We moesten op staan om 3:30 in de ochtend, de start zou plaats vinden om 5:30 en er zou een tijdslimiet zijn van 7 uur. In Roden aangekomen sta ik te rillen van de kou en ben ik blij als we bijna mogen lopen. om 5:30 beginnen 29 lopers aan deze fantastische loop. Helaas was het alleen gevoelsmatig koud. Door de warme kerstperiode en de regen die daar bij hoort veel modder op de onverharde stukken. We liepen tot aan 20km volledig in de duisternis door de natuurrijke omgeving van Drenthe. Langzaam aan wordt het licht en ik merk dat het tempo laag ligt (6:30-7:00 per km). Mijn vader die met griep begonnen is aan de wedstrijd begint uitgeput te raken. We moeten vaker en vaker stoppen en dat eist ook z'n tol bij mij. Elke lange afstandsloper zal je zeggen dat je beter in beweging kan blijven... We blijven doorgaan en modderpoel na modderpoel lopen we voorbij. Nadat we een marathon er op hebben zitten lopen we in Norg. De normaal redelijke heuveltjes leken na 42km enorme bergen die je in alle spieren voelt. Niet veel later lopen we de bossen uit en mogen we even op het asfalt. Daar stoppen we, mijn vader definitief. Ik ben helemaal kapot op dit punt en we overleggen even of ik het avontuur in m'n eentje voort ga zetten of niet. Ik besluit het wel te doen. Ik dacht wel gestoordheid zit in de familie. Uiteindelijk liep m'n vader 44km met griep, onvoorstelbaar. Ik moest weer beginnen. Nog 12km te gaan. Ik vertrok hinkend bij m'n vader en had even nodig weer in het ritme te komen. Het tempo kon weer wat omhoog. Ik liep richting de 5.30 per km en tot aan km 53 ging het nog net. Daar werd het extreem zwaar en moest ik alles bij elkaar rapen om niet te gaan wandelen. Helaas moest dat toch. Bij km 55 was ik verdwaald en ben ik op zoek gegaan naar een bordje. Toen ik die eenmaal gevonden had moest ik nog circa 1km. Hardlopen dan maar weer. Ik kom over de finish, waar mijn pa al staat te wachten. Uiteindelijke tijd 6 uur 13 minuten en een beetje. Het belangrijkste ik was gefinisht! Was het slim om te doen, nee. Heb ik er nog last van gehad na de wedstrijd, zeker. Ik heb een maand bijna niet kunnen lopen. Was het leuk? 100%! |