Een hardloop wedstrijd op een uitbarstende vulkaan. In Nederland zou de voorpagina van het nieuws worden gehaald. De organisatie van de wedstrijd gaf alleen aan dat we op sommige stukken onze adem maar even in moesten houden. Top houd ik van. Achteraf gezien geeft dit ook weer hoe relaxed (te) Italianen soms zijn. VoorbereidingIn februari besloot ik om op zoek te gaan naar een hardloopavontuur tijdens de vakantie. Na een korte zoektocht vond ik de Etna Trail. 24km, 1300 hoogtemeters. Zin in! De hele lijst met verplichte spullen bij langs lopen en bij elkaar sprokkelen. Vervolgens zie je er uit zoals het plaatje hieronder. Voor de wedstrijd al uitgezocht hoe het parkoers ongeveer moet lopen en op zoek gegaan naar een GPX bestand zodat ik in ieder geval de goede route zou lopen (Helaas onvindbaar voor mij, maar hij was er wel). Non parlo Italiano: bonjornoVoor de wedstrijd de instructies, in het Italiaans.. Gelukkig was er nog een dame die hetzelfde verteld alleen dan in het Engels. Tot drie maal toe sprak ze de woorden: "You'll see it". Waarmee wordt bedoelt dat het allemaal voor zichzelf zou spreken. Daar houd ik van, alles lekker duidelijk aangegeven! Na de instructie wordt Highway to Hell ingezet op standje 300 en staan er meer dan 150 lopers uit hun dak te gaan. De sfeer zit er goed in! Met een kwartier vertraging lopen we naar de startplaats. Er was vertraging want er moest gekeken worden of de wedstrijd een stukje verlegd moest worden in verband met de rook van de vulkaan. Het blijkt dat we maar een paar km door de rook lopen dus we mogen gaan! 9:15 Start! Om 9:15 mogen we dan beginnen. het is ondertussen 30 graden, maar de benen voelen goed. De eerste 5km lopen relatief naar beneden. De snelheid wordt beperkt door de grote hoeveelheden Dennenappels en de zeer steile dalingen. Het parkoers is prachtig en inmiddels loop ik op de 5e plek na km 2. Ik temporiseer wat en zorg dat ik goed door kan lopen. Ik haal de nummer vier in en loop stevig door. Bij km 4 zie ik de nummer 3 teruglopen met een verstuikte enkel. 3e positie, top! Ondertussen heb ik al een aantal klimmetjes gehad. De 'kleine' hellingen beginnen met 7/8% helling en de echte hebben een stijgingspercentage van 30%. Veel heuveltjes loop ik niet hard, maar loop ik stevig omhoog. Na km 5 beginnen de lange klimmen. Direct loopt het gemiddelde op van 4.17 naar 5.15 bij km 8. FocusEn dan gaat het voor de eerste keer fout. Ik ben wat aan het eten en ondertussen loop ik rustig door. Helaas mis ik een paar seconden de focus en daardoor een markering, waardoor ik 1km om moet lopen om terug te komen... Ik kom terug en loop tussen een aantal lopers. Door een aantal stevige heuvels op vulkanisch gesteente, waar de meeste lopers bijna stil staan, kan ik weer terug komen bij de voorste gelederen. Het is doodeng om met een snelheid van 16km in het uur naar beneden te lopen over wat rotsen, maar wel enorm gaaf! (Tekst gaat verder onder de foto's) Shit...Bij km 11 en een beetje ga ik de fout in. Achteraf blijkt dat de complete top 5 hier fout is gelopen. Ik blijf mooi de lintjes volgen en het gaat heerlijk. Helaas blijkt dat ik de lintjes van de 54km ben gaan volgen... Tot km 22 loop ik door en heb het gevoel dat de finish toch bijna in zicht moet komen. Dan wordt het steeds moeilijker om de lintjes te vinden en blijkt dat we verkeerd zijn gelopen... Ambulance en stoppenIn mijn beste Frans zeg ik tegen mijn medeloper: Je' ne parle pas francais. Duudelijk. Ik heb nog een klein beetje water en dat deel ik met mijn nieuw gevonden kameraad. We komen op de hoofdweg naar de start. Na een paar wandelaars geïnformeerd te hebben blijkt dat we nog 4km naar boven moeten lopen om weer bij de start te komen (inmiddels zit ik op 23km). Dat valt mee! Bij km 27 begin ik mijn twijfels te krijgen en ik zet mijn hulplijn in. Mijn vriendin staat bij de start te wachten en ik bel even om aan te geven dat ik wat later ben dan verwacht. Daarnaast vraag ik of ze wil uitzoeken hoe ver het nog naar de start is. Het blijkt dat we nog 5km moeten. Pluspunt. We lopen al 5km naar boven dus het kan alleen maar beter worden! Ondertussen rijdt de ambulance van de organisatie ons voorbij als we nog 4km moeten. Hier ben ik blij dat ik mijn Fransman nog bij mij heb! Ze vragen of we willen instappen en naar boven worden gebracht. Het antwoord is natuurlijk nee. We maken af waar we aan begonnen zijn. Zo denk de Frans er ook over! We vragen nog wel om wat water. Het is ondertussen 24km sinds de laatste water stop en het is 34 graden. Iemand heeft nog een half flesje. We delen hem samen en vervolgens geven we elkaar een highfive en beginnen we weer met hardlopen. Na 10 seconden vinden we het mooi geweest en gaan we weer stevig wandelen. We zijn beide compleet op. Hardlopen zat er al niet meer in sinds km 26 (af en toe 200 meter). Er komt een auto langs en ik vraag om water. Ze stoppen en blijken een enorme voorraad water te hebben. We nemen het er even van en gaan dan weer door, maar niet voordat we 100x gracie hebben gezegd. Vervolgens komt de volgende auto langs van de organisatie met 2 lopers. Of we willen instappen. Nee we gaan door!! 2km te gaan en we zijn nu toch al dood. 5km terug had ik de stille hoop dat we nog even naar beneden mochten lopen, maar het wordt gewoon 10km naar boven knallen... FinishWe lopen uiteindelijk op de finish af. Hardlopen kunnen we bijna niet meer, maar om de beurt proberen we het. Dan loopt hij bij mij weg om vervolgens te gaan wandelen en dan doe ik precies hetzelfde. Uiteindelijk finish ik na 3 uur en 27 minuten. Samen met de Fransman over de finish. Helaas wel van de verkeerde kant van de finish terecht gekomen.. AnticlimaxUiteindelijk finish ik toch nog als eerste in mijn categorie. 17 minuten na de eerste, maar wel met 9 bonus kilometers. Daarbij moet worden gezegd dat de echte nummer 1 een halfuur sneller was, maar ook verkeerd was gelopen en uiteindelijk 28km heeft gelopen. Toch nog even informeren bij de organisatie, waar blijkt dat ik wordt gediskwalificeerd. Ik ben toch een beetje teleurgesteld in de DQF, maar begrijp de beslissing van de organisatie. Ondertussen voelen mijn benen alsof er 30 kilo lood aan is vastgebonden terwijl er elke seconden een paar 100 naalden in worden gestopt (De spierpijn was nog drie dagen goed aanwezig). Als klap op de vuurpijl geef ik de kilo watermeloen die ik net 'genuttigd' heb terug aan de natuur, en krijgen we een boete omdat we schijnbaar op een betaalde parkeerplaats stonden. Volgens mij hebben we uiteindelijk een boete voorkomen door een paar euro te geven aan een man oranje hesje... ten slotte sluit ik positief af. Het was een mooie ervaring om aan deze wedstrijd mee te doen en de omgeving, het parkoers en de omstandigheden maken het super gaaf om dit een keer gedaan te hebben! Misschien doe ik deze wedstrijd ooit nog een keer. Het trailen is in ieder geval gaaf om te doen!
Nu een week even niet lopen en dan zien we het wel! ;)
0 Comments
|