Op zaterdag 18 juli maken Lianne en ik ons klaar om richting La Roche te gaan. Onderweg zullen we nog een keer stoppen zodat ik nog even kort een rondje kan hardlopen. Uiteindelijk maken we in Linden deze stop. Lianne loopt even door de natuur om foto's te maken terwijl ik een halfuurtje losloop. Daarna lunchen we even kort en en rijden we door richting La Roche. Tot aan Maastricht rijden we 100, waarna we in België met 130 lekker door kunnen rijden. Daar vinden wij het eerste obstakel richting de Ardennen: Liége ofwel Luik. Na 2km onoverzichtelijke wegen en vage invoegstroken gaf ik het op om de logica van de wegen te begrijpen. Zo snel mogelijk uit Luik leek ons vooral een goed streven.
Ardennen
Er is een tijd voor Luik en een tijd na Luik. Zodra je Luik uitrijd rijdt je in één keer langs prachtige uitgestrekte bossen. Na 30km over de snelweg zag je waar je ook keek heuvels en bossen (en meer hoogte meters dan je in de hele provincie Groningen gaat vinden). Hierdoor begon ik zin te krijgen in de beproeving die maandag de 20e stond te wachten. Met nog een kwartiertje rijden over rijden we van de snelweg af en komen we op een provinciale weg te rijden. Auto's mogen hier 90 rijden het is dus heel normaal om zwoegende wielrenners tegen te komen die tegen een heuvel opklimmen. In dit gebied zijn er geen fietspaden, maar voor mijn gevoel moet je toch wel een beetje zelfmoordneigingen te hebben om daar te gaan fietsen (Al zou ik het zelf ook doen).
La Roche
Dan komen we na 6 uur reizen aan in La Roche. Ons hotel blijkt bijna in het midden van het kleine dorpje te staan en we hebben een supermarkt om de hoek! We hebben een prima kamer (en de hoteleigenaar had een mobiele koelkast voor ons neergezet, omdat deze niet standaard in de kamer zat. Goed geregeld. Spullen dumpen op de kamer en La Roche verkennen. Aangezien wij beiden nog nooit in deze regio waren geweest hadden we geen idee wat we konden verwachten. Na een uurtje hadden we heel La Roche gezien. Het blijkt dat La Roche vooral een leuke en mooie uitvalsbasis is met meer dan genoeg horeca gelegenheid. Wel hadden we gezien dat er een Feodaal kasteel stond waar je vanuit het centrum kan komen.
Het spook
Het spook. Ik heb nog nooit zoiets moois en tegelijk teleurstellend gezien. Van te voren had ik het met Lianne over show in kwestie. Ik gaf aan hoe ik dacht dat het er uit zou zien. Kort samengevat zei ik dat het waarschijnlijk gewoon een man of een vrouw zou zijn die een laken over zichzelf heen getrokken heeft en heen en weer loopt over de muur van het kasteel. Sindsdien kun je voor 5 euro je toekomst laten voorspellen bij mij aan huis. Let op je kan alleen pinnen! Gelukkig wordt het nog mooier naast dat het gewoon een gast met een laken was leek het ook net of deze beste persoon in z'n vrije tijd kruisen aan het verbranden is. Laat ik het anders verwoorden. De vorm van het spook was niet helemaal goed gekozen en deed denken aan andere bijzondere sektes. 20 minuten van plaatsvervangende schaamte en tranen van het lachen verder zit de show erop en komen we tot de conclusie dat we morgen om 22.00 weer klaar gaan zitten voor dit schouwspel ;) .
Hoogtemeters
Inmiddels is het zondag en is het nog een dag tot de start van de wedstrijd. Omdat we La Roche na een paar uurtjes wel gezien hadden besloten we vandaag op pad te gaan in de omgeving, maar niet voordat we een Corona-proof ontbijt hebben gehad. Bijkomend voordeel: omdat de eigenaar van het hotel niet te veel heen en weer wil wandelen kan je kiezen uit drie opties: 1Liter thee, 1liter warme chocomel of een liter koffie. Lianne kiest de tweede ik ga voor de koffie (en die ben ik in de ochtend nodig). Daarna lopen we met een glimlach de Spar in, omdat deze gewoon Nederlands brood verkoopt en zijn we klaar om op pad te gaan.
We hadden gehoord dat de grotten in de Ardennen prachtig zijn om te zien. Daarom zouden we eerst naar de grotten van Hotton gaan. Dit is een grottenstelsel van 7km lang, waarvan de eerste kilometer geschikt is voor toeristen (onder begeleiding). Je daalt af tot 70 meter diepte en loopt langs fantastische rotsformaties en afgesleten kliffen die tot wel 30 meter hoog waren. Er zat ook nog een verhaal over het ontstaan van de grotten bij, maar daar heb ik minder van mee gekregen dan zou moeten. Na een uur hadden we in ieder geval de eerste hoogtemeters te pakken! Na de grotten zijn we terug gereden naar La Roche. De rest van de dag hebben hebben we ons vermaakt met een dierenpark in de buurt en een potje midgetgolf. Alles om te vergeten dat we morgen aan de bak moeten. We sluiten de dag af met een bakje koolhydraten in de vorm van een pasta carbonara en besluiten om op tijd te gaan slapen.
Etna
Voor dat ik in slaap val lig ik nog te woelen over morgen. Vooral de wedstrijd op de Etna van vorig jaar spookt door m´n hoofd. Toen miste ik een afslag en heb ik een paar uur keihard moeten afzien, omdat ik zonder voorraden kwam te zitten. Was het toen de hitte of mijn voorraden (die veel te klein waren toen) of waren het toch die hoogtemeters.. en toen waren het er maar 1.000. Ik spreek mijzelf nog wat goede moed in en val uiteindelijk in slaap.
Zenuwplasje(s)
Om 7.00 gaat de wekker. Ik eet snel twee pannenkoeken op en maak al mijn spullen gereed. Drinken, gelletjes en even controleren of de gpx inderdaad op mijn horloge staat. Om 8.00 stappen we in de auto richting Maboge. 8km vanaf La Roche. De start is volgens de organisatie bij het enige café in het dorp dus eenmaal aangekomen lopen we naar café den Erpel. Daar staan al een paar lopers klaar. Ook blijkt dat de start iets buiten Maboge ligt. Na het eerste zenuwplasje van de dag loop ik samen met Lianne richting de start. Na ongeveer 800 meter lopen we een stuk bos in en vinden wij de startboog. Ik zet mijn muziek klaar voor onderweg en ben klaar om deze 42km zo snel mogelijk af te leggen. Lianne zal iets later starten op de 13km zodat ze niet te lang hoeft te wachten voordat ik terug ben. Voordat Lianne weg gaat wenst ze mij succes en ik kan er nog een kus voor goed geluk af. Lianne loopt terug naar het dorp en ik maak mij klaar voor het volgende zenuwplasje. Ik zet de muziek aan en doe vervolgens nog maar even een zenuwplasje. Dan ben ik er daadwerkelijk klaar voor. Ik neem wat afstand van de startboog en begin de benen aan te zwengelen. 3..2..1. GO!
Start
De eerste kilometer loopt naar beneden en ik kan lekker ontspannen gas geven. Ik ben mentaal goed en heb zin om vandaag de eerste wedstrijd te lopen sinds de Nacht van Groningen. De omgeving is prachtig en rechts van mij zie ik een vallei terwijl ik links tegen een muur op kijk. De tweede kilometer start direct met een hellinkje van 16%. Ik had besloten om alles boven de 8 a 10% helling was omhoog te hiken. Daar kon ik dus direct mee beginnen. Tijdens het lopen besluit ik dat deze paden eigenlijk nog best mee vallen en dat ik op deze manier lekker in een ritme kan komen. Dan kom ik bij de eerste vertakking van de weg. Direct wordt ik omhoog over een rotsformatie gestuurd. 100 meter verder loop ik links af over een trappen die uit een rots zijn gehakt. Ik bedenk hoe gaaf dit is, maar zie niet dat het gele bordje met het zwarte pijltje de andere kant op staat. Na 100 meter stijgen en dalen over stenen en rotsen krijg ik een melding van mijn horloge.. "VERKEERDE RICHTING". En inderdaad loop ik volgens mijn horloge de verkeerde kant op ik loop terug en zie uiteindelijk de bordjes weer. Ik moet lachen en denk ach heb ik dit ook gehad. Niet veel later heb ik datzelfde gevoel, maar is de glimlach minder. Ik had al gelezen over mensen die hun ribbenkast kneuzen onderweg en mij overkomt bijna hetzelfde Ik kan mijzelf opvangen met de palmen van mijn handen. Helaas heeft dat tot gevolg dat de rechterhand volledig onder het bloed zit en dat er een lelijke schaafwond zit. Niet aan denken en door is mijn gedachte. Ik kan vervolgens nog een paar 100 meter lekker doorlopen totdat ik in één keer vastgenageld aan de grond sta.
Hellingen?
Ik had van te voren het parcours en het hoogteprofiel van de wedstrijd even bekeken. Aangezien alle afstanden op de zelfde schaal afgebeeld werden leek het net alsof er vijf bergen voorbij zouden komen waarbij je klimgereedschap nodig had.
Dit bleek een correcte weergave van de werkelijkheid. Mijn wedstrijdplan had wat aanpassingen nodig. Na 3km kwam ik de eerste afdaling tegen. Hier had ik inderdaad veel tijd goed kunnen maken. De prijs die je daar voor betalen zou was in mijn ogen je leven. Na achteraf wat onderzoek te doen was de eerste helling tussen de 37% en 45%. Mijn dalingstechniek was als volgt: Je zoekt een boom op de helling. Je rent/valt/springt naar de boom en vangt jezelf op. Herhaal dit tot je beneden bent. Na de eerste helling was ik blij dat ik weer vlakke grond onder mijn voeten had, maar bedacht mijzelf ook hoe gaaf het is om dit te doen. Daarna kon ik een paar kilometer redelijk steady doorlopen met een relatief vlakke ondergrond. Tot mijn verbazing werd ik net voor het volgende klimmetje ingehaald. Ik was net bezig om verkeerd te lopen over een klein riviertje (waar je naar boven moest in plaats van over te steken), toen een andere loper mij voorbij liep. Na even samen gelopen te hebben geloofde ik het wel. Terwijl ik stevig door liep op de klimmetjes, liep mijn metgezel constant in een flink tempo omhoog. Het resultaat was dat ik in de afdaling er weer bij kwam en zo herhaalde zich dat een aantal klimmetjes. Uiteindelijk raken we aan de praat en is het even aftasten wat de plannen zijn van mijn loopmaatje. We hadden allebei het plan om rond de 4 uur te lopen. Hij vertelde dat zijn PR op de marathon 2.46 was, waardoor ik vermoedde dat we redelijk gelijkwaardig aan elkaar waren. Vervolgens dalen een paar 100 meter hard af voordat we weer omhoog lopen. Dit is het punt waar de 13km een andere kant op gaat dus even goed opletten. Daarna zie ik mijn doelwit vaak voor mij lopen, maar loopt deze op de helling steeds verder bij mij weg.
Breken
In de daling kom ik weer in de buurt van mijn rivaal. Dan lopen we twee andere deelnemers voorbij en komt mijn metgezel even met mij praten. Schijnbaar waren deze lopers net voor hem gestart en waren ze dus aan het afsnijden (of verkeerd gelopen). Mijn rivaal zegt: "volgens mij spelen ze vals". Waarop ik antwoordde: "als je ze nu al weer inhaalt als ze valsspelen, hoef je je niet druk te maken". Daarop liep hij weer bij mij weg. Dit keer niet voor lang. Ongeveer bij km 16 lopen we steil omhoog en begint mijn bullseye ook te wandelen. Ik wandel stevig door en op het moment dat ik hem voorbij loop hoor ik het geluid van een brekende tak. Het blijkt mijn loopmaatje te zijn die mentaal breekt. In een paar 100 meter loop ik hem al op een flinke achterstand. Boven aangekomen zie ik hem al niet meer en in de kilometers die kwamen raakte hij steeds verder achterop. Weg was mijn doelwit. En op wat kampeerders na liep ik weer volledig solo. Ondertussen geniet ik van prachtige afdalingen door weiden en bossen.Bij km 21 loop ik nog een stukje verkeerd. Mijn horloge geeft aan dat ik over de bergkam rechts van mij moet lopen, waardoor ik ga twijfelen en terugloop tot ik een geel bordje van de organisatie zie die mij terugstuurt, omdat ik toch goed gelopen was. De kilometers die volgen zijn zwaar en duren lang. Ik weet dat er bij km 31 een waterpost is en kijk met smacht uit naar dat moment.
Touwen
Ik was ze al eerder tegen gekomen, maar hier beginnen de klimmetjes echt stijl te worden. Met touwen omhoog om vervolgens boom knuffelend naar beneden te gaan. Ik kom op een mountainbike afdaling, waar ik alleen af zou gaan met een fiets als ik een doodswens had. Op dat moment zie ik twee mountainbikers een paar meter onder mij op de afdaling afkomen die een hartaanval krijgen en zich van de fiets laten vallen. Voorzichtig lopend met de fiets proberen ze beneden te komen terwijl ik van boom naar boom spring. Op het laatste stuk heb ik het gevoel dat ik weer onderuit zou gaan, maar mijn benen zijn ook dit jaar door de apk gekomen. Ik kan mijzelf net op tijd afremmen voordat ik tegen een boom aan knal en vervolgens de Ourthe in tuimel. Eenmaal beneden steek ik een brug over en kan ik doorlopen met een glimlach op m'n gezicht. Ik maak mijzelf in ieder geval wijs dat ik sterk ben en dat ik het ga halen. In ieder geval binnen de 5 uur. Dan start er weer een klim en aan mijn kilometerstand te zien zal de waterpost bovenaan zijn. Ik maak mij klaar voor het laatste gedeelte van de parcours en bedenk dat het meeste er al op zit. Met nog een paar 100 meter te gaan vlakt het af en kan ik weer richting de 12km/uur lopen. Iets verder dan gedacht staat de waterpost, maar ik stop niet. Dit is het punt waar de 27km en de 42km samen komen en ik kan beginnen met mensen oppikken Het motiveert ook niet om even een pauze in te lassen om dat het volgende nummer in mijn oren blaast:
Met dit nummer een paar keer op repeat loop ik een aantal deelnemers voorbij. Er zit één loper bij waar ik in de afdaling niet bij kom, maar wanneer het afvlakt loop ik makkelijk naar hem toe. Helaas moet ik dan weer de weg zoeken. Ik vraag mij af of ik inderdaad over rotsen moet klimmen en over boomstammen moet kruipen. Het antwoord is ja, waarop ik mentaal antwoord geef met: "goh wat leuk". Highway to hell stond ook in mijn speellijst, maar die was al voorbijgekomen en achteraf gezien kwam die highway ook pas wat later... Ondertussen doe ik haasje over met de loper die ik heb opgepikt. Op rechte stukken loop ik naar hem toe en zodra er gestegen of gedaald moet worden loopt deze bij mij weg.
Touwen 2.0
Samen lopen we zo een tijdje op totdat we bij wat touwen komen. Het is intussen km 33 of 34 en alle kilometers duren lang, maar dit slaat alles. Een touw dat 6 meter verticaal omhoog gaat. Het andere haasje is al boven tegen de tijd dat ik het touw vast heb. Klimmen maar! Na deze klim nog een keer 100 meter klimmen af en toe met touwen. Daar leun ik tegen een boom aan (om niet de afgrond in te storten) en neem een gelletje en drink wat. Even bij komen. Vervolgens blijkt de klim nog eens 2 kilometer te duren. Daar kom ik niemand meer tegen. Dan gaat het naar beneden en kom ik weer bij het weggelopen haasje. Op het volgende klimmetje ben ik zelfs iets sterker, maar gaat het echt steil omhoog (ondertussen 49%). Ik zie dat er twee lopers van de 27km bijna boven zijn. Toch weet ik ze voor de top in te halen. Op het rechte stuk haal ik ze in, maar omhoog lopen ze mij voorbij (story of my life schijnbaar). Dan komt het afdalen. Het afdalen hier is niks meer en minder dan jezelf afremmen en voorkomen dat je ergens een afgrond in schiet. Als toetje stopt het pad halverwege en hangt er een horizontaal touw voor houvast. Mijn haasje kan schijnbaar goed afdalen, want die pakt het touw en schiet er met een paar bewegingen van af. Ik schuifel een beetje over het touw en zal mijn nieuwe haas niet meer zien, wat kan die retegoed afdalen. Vervolgens krijg ik het zwaar. Ik zit tegen kramp in mijn linker hamstring, maar kan nog goed doorlopen. dan volgt een zigzaggende afdaling waarin ik even kan genieten van de omgeving. Nog even lopen over een prachtig bospad voordat de laatste 5km in gaan. Daar begin ik weer mensen van andere afstanden in te halen en kan ik nog even pushen. Langzaam maar zeker trekken de kilometers voorbij totdat ik in één keer tegen een rots klap bij km 2/3. Gelukkig sneuvelt alleen mijn flask en zit er geen scheur in mijn ribbenkast. Ik merk dat ik fysiek kapotter ben dan mentaal en ga op de automatische piloot door. Nog 2 kilometer geeft het bordje aan. Waardoor ik weet dat er zo een watercrossing aan komt. Niet veel later kom ik bij de Ourthe aan. Waar ik dacht dat ik als een ree even door de rivier heen zou springen was het omgekeerde waar. Ik waad rustig door het water en maak de opgelopen wonden schoon in het heldere water. Aan de andere kant weet ik dat het nog één kilometer is.
Zuurstok
De laatste kilometer bestaat ook uit een aantal touwen waar je nog flink omhoog mag, maar in vergelijking met de eerdere klimmetjes stelt het niet zo veel voor. Volgens mijn horloge is het na de klim nog 300 meter lopen tot de finish, maar ik herken helemaal niks wat op een finish lijkt. Dan zie ik 10 meter boven mij een roze zuurstok staan en even denk ik dat ik aan het hallucineren ben.. Het blijkt Lianne te zijn die in haar roze jasje bij de finish staat te wachten. Ik weet er nog iets van een eindsprint uit te trekken en na 42km kom ik voldaan over de finish.
Bier en teleurstelling
Nadat Lianne mij als een soort verpleegkundige heeft opgeknapt en geholpen heeft mij aan en uit te kleden lopen we richting het café om onze medailles op te halen en wat frisdrank naar binnen te werken. Ik ben nadat ik mijzelf even opgefrist heb al redelijk snel weer herstelt en op wat spierpijn na kan ik genieten van de wedstrijd van zonet. Snel terug naar het hotel even douchen en dan kan het feest echt beginnen. Eten.. eten... en nog meer eten... We hadden bedacht eerst een heerlijk ijsje te gaan halen bij één van de vele ijskramen, waarvan één met kop en schouders er boven uitstak (dacht ik). Op het bord met alle smaken zag ik fantastische dingen: witte chocola, ferrero roché en meer dingen met veel chocola. Na 10 minuten in de rij gewacht te hebben kwamen we aan bij de vitrine. Enorm veel smaken, maar niet de beloofde calorieën. In die vitrine lagen in plaats van witte chocola smaken als meloen en ananas. Enigszins teleurgesteld lopen we door en komen we bij een fantastische patat zaak. Na dit tussendoortje gaan we op zoek naar een echt restaurant waar we gaan zitten voor een lekkere pizza met een lekker blond biertje om het compleet te maken.
Conclusie
Mijn doel in de Ardennen was om te kijken wat ik van het trailen vind en om een mooie prestatie neer te zetten. Die prestatie was 2-ledig. Ten eerste wilde ik rond de de vier uur lopen. Met een tijd van 4.44.52 is die missie niet geslaagd, maar ben ik zeer tevreden met het eindresultaat op dit pittige en technische parcours van de Trail des Fantomes. Mijn tweede missie was het behalen van een top 15 klassering en dat is gelukt. Op de laatste dag waren er nog een paar lopers die een beter tijd neerzetten, waardoor ik een mooie 15e plek noteer in de einduitslag. Missie dus geslaagd! Als conclusie kan ik aangeven dat dit een prachtige ervaring was en dat ik het lange-afstandsslopen leuk vind en tot op heden goed kan verteren.
PS;
0 Comments
TDF 2020
De trail des Fantomês of de fantastische Nederlandse vertaling: "Het spokenspoor". Een wedstrijd die jaarlijks wordt gehouden rond de plaats La roche in de Ardennen. De afstanden verschillen per jaar en varieren van 10 t/m 100km. Dit jaar zijn er vier verschillende afstanden zoals je in onderstaande afbeelding kan zien!
SchemaGedurende de corona isolatie had ik besloten om de 87km te gaan lopen. Nu moesten er nog twee dingen gebeuren. Ik moest gaan kijken of het realistisch is om dat binnen een halfjaar te kunnen trainen en zo ja dan had ik een trainingsschema nodig. Na wat inventarisatie bij de lange afstand expert(s). Bleek dat uitlopen in ieder geval haalbaar moet zijn (check). Nu nog een schema... Gelukkig kon ik mijn vader bereid vinden om een schema te bouwen (zelf ook trainer bij Groningen Atletiek). In de basis van het schema worden er eigenlijk alleen twee duurlopen ingebouwd. 1 lange duurloop die elke week iets langer wordt (uiteindelijk 390 minuten) op een tempo van 5.30 en een 2e duurloop die bestaat uit twee of meer series (het begint met 2x50 minuten en eindigt in 3x120 minuten). Met dit schema ben ik nu 9 weken aan de slag. Mocht je benieuwd zijn naar het schema die vindt je hier. RacevestOm de lange duurlopen te kunnen doen zonder om te vallen heb ik ook geïnvesteerd in een racevest. Hierin kan ik door middel van twee soft flasks en een waterpack achterop minstens 2 liter aan water mee nemen. Daarnaast heb ik ruimte om andere benodigdheden op te slaan zoals een jasje voor als het weer omslaat, de wereld aan gelletjes en je telefoon. Ook als een organisatie verplichtingen stelt kun je dus alles meenemen. Had ik vorig jaar tijdens de Etna Trail moeten weten! Waar sta ik?Na 9 weken hard werken en trainen merk ik dat ik elke week een beetje sterker wordt. Ik loop redelijk gemakkelijk 35km en heb al veel dingen geleerd over het eten en drinken tijdens het lopen. In de toekomst weet ik daarom ook hoe ik beter kan presteren op een marathon en vooral in en na trainingen beter kan herstellen. Voorlopig heb ik mijzelf als doel gesteld om de 87km binnen 8 uur te lopen. De toekomst moet uitwijzen of dat haalbaar is of dat ik mijn verwachtingen moet bijstellen, los van de omstandigheden op het parcours ;) Nu staat binnenkort de Trail des Fantomês op het programma. Daar komt binnenkort meer over! Ik zal dan ook wat dieper in gaan op de gear die ik gebruik. Laat vooral even weten wat je van het blog vind en welke onderwerpen je graag langs ziet komen. Naast het blog ben ik vooral actief op instagram! Het was stil op mijn blog sinds de laatste post rond het begin van november. Een combinatie van factoren zorgde er voor dat ik totaal geen zin had om te schrijven. Naast het vele hardlopen was ik bezig het afronden van mijn studie. Dat in combinatie met het vele trainen zorgde er voor dat er niet veel focus overbleef om mijn blog te onderhouden. Net toen ik bedacht: "laat ik weer wat schrijven" brak het Corona tijdperk aan en daarmee alle motivatie die ik had om het weer op te pakken. Gelukkig voor jullie heb ik mijn pen weer opgepakt en ben ik weer begonnen met schrijven! Waarom heb ik nu wel tijd om te schrijven? Ik ben afgestudeerd, de Corona maatregelen zijn zodanig versoepeld dat het leven weer op gang komt en ik heb ook weer zin om te schrijven! Komt dat goed uit, want ik heb voorlopig genoeg om te vertellen. Hoe gaat het blog verder? Ik schrijf wanneer ik er zelf zin in heb en vooral wanneer ik iets heb om over te schrijven. Aangezien de evenementen langzaam weer op gang komen is dat ook het geval! Daarnaast probeer ik in de toekomst wat nieuwe dingen uit op mijn blog, maar hier zal ik bericht van geven zodra het functioneel is! Social Media Volg mij ook vooral op Instagram, Facebook of Strava. Hierop deel ik alle updates over mijn blog en mijn trainingen! Laat ook vooral weten wat je van het blog vindt en welke onderwerpen je interessant zou vinden om terug te lezen ;) |